Wilnergens meer onzichtbaar zijn dan in jouw hart nu het voorbij is de zielen spelen met de westenwind rivieren stromen langs bordelen zo wild jij omhelst mijn troostdrift harteloos zonder te vrezen verdwijn je in het niets om de horizon te lezen maar er is geen kust geen verte in het starener blijft slechts ironie over van het voortdurend ego boenengeen enkele reden om elkaar te zoenenvolkomen zinloos om mijn tijd met jou te verdoen.