Inspiratie – 4 gedichten
REGENDAG
Och hoe droevig sleept de dag. Betrokken
ligt de lucht met wolken grijs en grauw,
't stuifreînt, en die hoge bomen schokken
hunne kruinen, en vol vreemde rouw
ruisen zij, ontblaadrend, droeve zangen.
Lijk des avonds in het woud een dolend kind,
daar beneden door de donkre gangen
aaklig schreeuwt en huilt de wilde wind.
Sombre wolken door mijn ziel ook zweven,
nevelig betrekt mijn zonneglans.
Houd u sterk, o jongling, dat is 't leven.
Weze uw droefheid lijk uw vreugd -- eens mans.
Schrijver: Albrecht Rodenbach
Op zoek naar inspiratie
Ik zoek naar een blozende taal,
naar bloesemwoorden die jou omhelzen,
in een boeket van jouw zuiver leven.
Gewoon met wat bloemen in bloeiende zinnen
zou ik jou willen zien lachen,
met een vleugje liefde erin verweven.
Speciale plekjes zou ik willen beschrijven,
in tuinen vol verlangen,
met geurende dromen, zo verheven.
Ik zoek naar inspiratie
om jou niet te verliezen
in een verstrooid seizoen.
Laten we samen ruiken,
in een groeiend verhaal,
aan een ontluikende zonnebloem.
Schrijver: kerima ellouise, 26 november 2003
O nacht
O nacht, o nacht, o schone nacht!
Langzaam zonk in rode pracht
de eedle zonne en smolt in ’t glimmen
en het blaken van de kimmen,
smolt… en al met eens was ’t nacht,
en al met eens was ’t nacht.
Koninginne van de nacht
in de onbewolkte hemel
zwemt de mane in ’t blij gewemel
van haar pinklende erewacht.
D’hemel waar de mane lacht
wederspiegelt in de vlieten
die verzilverd henenschieten
klaar in ’t donkre van de nacht.
Ondertussen lijs en zacht
door de kruinen van de bomen
lichte windjes ruisen komen
in het stille van de nacht.
Al met eens geeft alles acht,
alles zwijgt en Godwaarts klemmen
door de stilte wondre stemmen,
’t lied des zangers van de nacht.
Nachtegaal, windje zacht,
Klare beek, zuivrer’ hemel,
Manesching en stergewemel,
lofzang tot der scheppers macht.
henenschieten: snel wegvloeien
klemmen: klimmen
Manesching: Maneschijn
Schrijver: Albrecht Rodenbach
Blauwe lucht
ik praat met jou
geen woordentaal
spreek noch hoor ze
in het Drents
jij raapt de klanken
van ontmoeten
schommelt ze zacht
en als mens
het beeld blijft
aan mezelf gelijk
in het ademen
van het bloed
vol eenvoud
in je hele zijn
plooi je letters
zonder woordenboek
Schrijver: kerima ellouise, 20 maart 2006