Veranderde wereld
“Ik red me wel” zei zijn trillende stem en nacht overviel zijn verlangen.
Zijn vrienden hadden hem verlaten, hij was alleen, en dacht aan liefde.
“Wat heb ik verkeerd gedaan?” dacht hij.
“Wat had ik anders moeten doen? vroeg hij zich af.
De telefoon ging, het was zijn moeder. Haar verwarde stem klonk droevig.
Droeviger dan vroeger, toen hij verdrietig was en tussen de regels in stilte verbleef.
Hij stond haar te woord, zonder iets te zeggen. Zij was al zo lang vreemde vrouw
in veranderde wereld. Veranderde echo.
Ze zeiden zoveel, ze beweerden van alles over de wereld.
Maar niets kon haar stemgeluid vervangen. Ze zei dat alle wolken
Goden waren. En dat ze alleen haar boodschappen deed.
Omdat het altijd regende in haar gedachten, toen er vragen kwamen.
“Een mens moet nergens spijt van hebben” hoorde hij iemand zeggen
maar het was de stem van onder een steen. Woorden in rots gebeiteld.
Er vlogen zwarte raven naar grauwe onweerswolken. Donkere vogels in de nacht.
Seizoenen wisselden zich als luchtschepen die langzaam voorbij dreven.
Onder een grijze wolkenlucht was hij alleen, voorgoed alleen.
Eenzaam in zijn eenzaamheid. Eenzaam op weg naar het einde van het jaar.
De wereld was veranderd. Zijn ouders waren dood.
Een wees alleen op aarde.
© Jeroen Splinterman. Dit werk blijft te allen tijde eigendom van de auteur. Zonder zijn/haar toestemming mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen.
Origineel december 2018 – herzien mei 2021