Andere rivier
“Ik red me wel” zegt jouw trillende stem en nacht overvalt jouw verlangen. Aan de monding van de rivier werd jouw moeder geboren. Ze is nu dood, je hebt een nieuwe vriend. Hij heeft zijn hart op zijn tong. Er is niet lang meer te gaan. Wanneer je eenzaam bent begint de nacht vroeg. Dan komen de stemmen wanneer je aan de stilte probeert te wennen.
Jouw vrienden hebben jou verlaten. Je bent alleen en denkt aan liefde.
“Wat heb ik verkeerd gedaan?” denk je,
“Wat had ik anders moeten doen? Vraag jij je af.
De telefoon gaat. Het is jouw ex-vrouw.. Haar verwarde stem klinkt droevig.
De woorden die over liefde en de muze gaan, maar ze worden zacht uitgesproken. Maneschijn nadert het dorp in de herfst-nevel van de rivier, waar romantiek naar adem snakt.
Jouw moeder leeft niet meer, ze was al die tijd bij het water blijven wonen. Het is alsof je de dood hoort fluisteren. Nu ze hier in gedachten bij je is, bij de rivier die luistert naar haar woorden van stilte en verleden. Iemand verhaalt ze in een onverstaanbare fluistertoon omdat je niet meer luistert en alleen jouw eigen eenzame hart hoort bonzen. Het is zo stil nu zonder liefde dat zelfs de oude dagboeken in verlorenheid vergaan. Jouw moeder is overleden. Je bent haar al jaren trouw in nachtmerries over het platteland, waar jullie jeugdig galopperen over drassige heuvels van bedompt geluk. Je hebt haar bij je in jouw blije hart sinds ze ligt begraven onder een zware steen op het kerkhof bij de rivier.
Er is een liefdesaffaire gaande met een bijna grenzeloos genot. Het geluk ligt iedere dag voor het oprapen. Romantisch zonder zweverig te worden. Gewoon met beide voeten op de grond zonder de onaantastbare mystiek. Genieten in stille tederheid. Het wordt steeds vertrouwder omdat hij geen stem heeft om mee te praten. Jij kent het geluid wel van zijn woorden, maar je realiseert je te laat dat de klanken uit jouw eigen keel komen. De keel van jouw gedachten. Dat is aangrijpend.
Aan de monding van de rivier werd de liefde geboren. Maar de rivier zal blijven stromen in een landschap van verdriet.
© Jeroen Splinterman. Dit werk blijft te allen tijde eigendom van de auteur. Zonder zijn/haar toestemming mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen.