Woorden van een vluchteling
Het is al weer een tijd geleden
dat ik mijn laatste woorden schreef
ik was toen in een ander land
het oude land van heimwee
en ik schreef hetgeen
ik niet mocht schrijven
de wereld stond in brand
met doden en gewonden
het water van de rivier
kleurde rood door het bloed
van hen die stierven voor vrede
die in het land niet mogelijk was
mijn bezittingen moest ik achterlaten
het deed me niets, ik had mijn ziel
en herinneringen aan een ooit zo mooi leven
kapot gescheurd door haat van de strijd
een toekomstbeeld verdroeg ik niet
ik had haast en dat versnelde mijn benen
met lotgenoten dagelijks op het heilloze pad
weg van bloedige woede en het verderf
we liepen door het gebroken land
verkochten alles om te overleven
iedere dag soep in het opvangkamp
zonder toekomst voor mijn kinderen
de woorden die ik schreef
waren getekend door angst
wat kon ik mijn zonen nog geven.
© mobar.