In verte van het einde

We strijden een verloren strijd in dit fluisterde hart. Hier heeft ooit een vrolijk kind geleefd
Een kind in voortschrijdend vertrouwen in dat prille landschap komen wonen.
Nu het duistert in het zwijgen melancholie de dromen siert. Het lyrisch landschap herkent of het afscheid een afscheid is. Geen overgebleven tijd om bloot de benen te nemen in de stenen stad, er is oorlog, wat blijft er van ons over?
Gure bomen statig stil in een ongeschreven brief.
Mensen in nood, groen wordt rood, vuile woorden schone huid.

We strijden voor vergeten idealen om te dansen bij de horizon
fluisteren waar het ooit begon in dit land met duizenden bomen

die rijmklanken van liefdesleven, nu het stil is in het duister
deze momenten zijn voor jou. Ik geef me nog niet gewonnen.

© Violette Zandheuvel