Herfstkleuren Er is altijd wel iets melancholisch in het geelbruin van de herfstkleuren die ons herinneren aan een verloren jeugd, een oude geschiedenis. Alsof tijdens het vallen van de bladeren een droevige symfonie klinkt in het donker van de nacht. Dan hoor je de woede weer uit de ruzies van ouders en je ziet een clown die eenzaam naar je lacht. Dan merk je dat je ouder wordt terwijl niemand je wilt helpen.
Je voelt geen troost in woorden, in stilte wordt de stroom hersteld. Die in jezelf verworven melancholie, de pijn neemt af.
Jij schrijft een brief naar een vriend in het buitenland in een grote stad aan de rivier.
© mobar