Achter schaduw van zijn stilte
Er hing een zwijgzame stilte in de achterbuurt van de oude stad. De donkerblonde Bjarne Gosse had de eerbiedige leeftijd van vijfendertig jaar bereikt, zijn verjaardag had een paar dagen eerder plaatsgevonden.
Hij liep peinzend door de straten. Zijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte, weemoedig door een groot verlangen,
waar hij door zijn verslaving aan de nacht met zijn ziel in verzeild was geraakt. Er lag een ongekende uitdaging voor zijn aardse voeten.
Hij sprak soms wel bemoedigende hoop uit. In een verklaring van vergankelijkheid, grijnzende muizenissen. In een zilte notendop bedoelt om het normale te doen gelden, maar Bjarne twijfelde of hij de uitdaging aan wilde gaan.
Hij liet de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht. De melancholie ver van zijn bed, het leven niet zonder zorgen.
Ook kleurde hij wolken grijs, in het bijzonder op zolder, daar stonden duizend schilderijen die verhaalden over de zomer van het duister. Waar intimiteit stoffig was geworden in een leven zonder aanvaardbare liefde.
Er hing een zwijgzame stilte rond zijn leeftijd, maar daar trok hij zich weinig van aan.
© Bjarne Gosse
Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig
al kwamen ze dikwijls uit diepte
weemoedig door een groot verlangen
waar ik door mijn verslaving aan de nacht
met mijn ziel in verzeild was geraakt
ik sprak soms wel bemoedigende hoop uit
in een verklaring van vergankelijkheid
grijnzende muizenissen in een zilte notendop
bedoelt om het normale te doen gelden
ik liet de dagen scharnieren
met het verlangen van de nacht
de melancholie ver van mijn bed
het leven niet zonder zorgen
ook kleurde ik wolken grijs
in het bijzonder op zolder
stonden duizend schilderijen
over de zomer van het duister
waar intimiteit stoffig was geworden
in een leven zonder aanvaardbare liefde.
© Jeroen Splinterman.