23 mei 2016 - Droomschaduw - Amsturia

 Golflengte

We zitten niet meer
op dezelfde golflengte
horizon wordt vaag

eenzaamheid dwangmatig
herhaalt zich in handelen
zoals bij eb en vloed de zee

ik ben een land zonder vader
in een man zonder minnaars
waar jouw boom begint te groeien

jij geeft mij de woorden terug
we zitten niet meer
op dezelfde golflengte
de zon verdwijnt in zee

de radio laat stemmen horen
uit vreemde landen ver van hier

jij bent een eiland zonder moeder
in een mand gevuld met eieren

we zitten niet meer
op dezelfde golflengte
de maan schuilt achter de wolken

het is een andere maan dan vroeger.

 

 

 

Alleen in de taal van het hart

Letters zijn als bloemen
in lente van jouw regennacht
karakters vormen woorden
een brief, die jij niet had verwacht

letters spreken tong
jouw eigen levensverhaal
symbolen vormen twist
zinnen uiten spraak

maar liefde heeft geen woorden nodig
het hart dat spreekt in lichaamstaal.

 

 

 

 

 

Oerwoud naar de zee

Hier lieve vertrouwde bloem
voel, denk en drink maar

mijn ooit zo droeve geest
leest jouw gebaar niet meer

alle geuren zijn verdwenen
het huis geschoond voor vrede

neem mijn berkenwijn
en oerwoud naar de zee

ik blijf hier thuis
ga nooit meer mee

jouw klamme handen
trillen zachtjes afscheid

we weten nu helemaal zeker
dat ik die vaste rots niet ben
jij niet steeds die branding

kom, hier is jouw vaas
bewaar jouw tranen voor de baas

 

neem mijn berkenwijn
en oerwoud naar de zee

neem ook mijn eerste woorden mee.

 

 

 

 

 

 

Stilte

 

Leegte voelt eenzaam
zonder jouw droomwereld

is er niemand op deze aardbol

die mijn gedachten kent

misschien is het verstandig
het moedigste voor mijn hart

de juiste richting voor de toekomst
om stilte te blijven koesteren

nu je voortaan slaapt
in het diepst van mijn verlangen

om het eergevoel te bewaren

is het belangrijk dat stilte

in mijn zwijgen blijft dwalen

omdat alle geluiden overbodig zijn.

 

 

 

 

 

Aanknopingspunt

In een droom kom je de dichter tegen
nabij een bos waar kraaien zwerven

zijn zonderlinge gedachten
staan voor werelddelen vol verwondering
met zijn sterke handen knijpt hij wolken

hij verzint geen gedichten
hij maakt ze met zijn hart
ze zijn zo geworden
door zijn leven uitgeschreven

je neemt afscheid van de dichter
een aanknopingspunt in verder leven.

 

 

Terug in stilte van het niets

Het gebaar van stilte
valt samen met jouw eenvoud
een geschiedenis van woorden
begint langzaam een verhaal

nergens kan ik je vinden
verdwenen in het oerwoud
van armoede, eigen belangen
met het intieme narcisme
van een vreemde kwaal

ik kan ook niet meer zoeken
door wat ik vind in dikke boeken
je ligt geschreven tussen regels
verdwenen op jouw fiets

maar in het plotseling gebeuren
kom je ooit terug met al jouw kleuren
je bent niet voor niets verschenen uit het niets
dus laat het zwijgen luisteren
zodat stilte sereen kan fluisteren.

 

 

 Droomschaduw:

Wolken van de wind

 Moeraskoorts

Drank

Drinkend landschap

Schaduwrijk

Biotoop van de droomvlinder

Roes

Puur van toen

Loslippig

Argumenten in een nieuwe jas

Dromer van de zomer

 

 

 

 

 

 

 

Liefdestijd

 

Je bent alleen
in het land van iedereen
en niemand
geeft iets om een antwoord
je praat
maar niemand luistert nog
je fluistert
over eenzaamheid
het tragisch heengaan
van de tijd

jouw ouders zijn
naar zee gegaan
jouw broers
en zusters naar de maan

en op een dag in de woestijn
komt weer terug die helse pijn
voor iemand die niet zeker weet
een eenzaam hart wat nooit vergeet

hoe liefde ongenadig was
gestolen door het droomkompas
voor dwazen en gezelligheid
o waar is toch die liefdestijd

die broze, tedere, prille

liefdestijd

o waar is toch die liefdestijd.

 

 

 

 Eigen weg

Ga maar
laat maar dagen
er is geen antwoord op jouw vragen

in kleine alledaagse dingen stonden wij niet samen
in groteske kleinigheden hadden we een eigen weg

en konden we niet wachten op de sluier van de nachten

laat maar
ga maar nachten
er zijn geen vragen te verwachten

in minuscule muizenissen vonden wij
de sleutel van het leven naast de heg.

 

 

 

Wolkenbede

 

Jouw liefde heeft niets van het zweven
of circus van leven, ook niets van het aardse
of het nuchtere gevaar onder blauwe luchten

gras verandert van kleur, gedachten aan gedichten
gaan niet over liefde, wolkenbede neemt stilte
om te slapen mee naar de horizon:

Ik trek mijn handen uit jouw grijze olieverf
verplaats mijn blanke blik naar zwarte horizonnen
mijn sombere blos opent geen lentewegen
ik knip geen lintjes van de volmondige maan:

In vragen blijf ik wonen, zonder antwoord of postzegel
voor de onzichtbare brief die ik je nooit heb gezonden;

Wolkenbede neem mijn handen
uit droeve zachtheid van jouw hemelse zee
neem uit angst jouw witte zakdoek mee
naar een land dat roept zonder horizon.

 

 

 Bezielde bron

Leegte en dwaze geest in elk woord
ontbloot je maar:
Is het schilderen of dansen
op intimiteit van jouw matras
nu je de bezielde beeltenis tekent
van heilige geest aan het kruis
in het materiële afgezworen
lust die je te lastig lijkt
in vaag geworden zinnen
afgezonken werkelijkheid
in schimmige spelonken verhelderd
tot magie van vitaal bestaan

in iedere zin loeren er dieven op leegte
in ieder vergankelijk woord
verschuilt zich de dwaze geest
die weet hoe het begon

zoeken, tasten, dwalen
in ontwaken van verhalen
ben jij:

De bezielde bron.

 

 

Zuivergraf

In jouw sterven ligt het ontwaken van de ochtend
in winter brons en zomer goud, een dageraad
van eeuwigheid en peinzend denken

seizoenen zonder verleden
dromen zonder toekomst

aan een land met bergen bij de oceaan
in een bibliotheek vol met gedichten
klinkt jouw naam in waakzaam zwijgen

stilte zonder woorden, verdwenen achter horizon
geluidloos zwijgen van de zonsopkomst

en niemand die het rijmwoord vindt
in een droom van diep verleden
bij de rivier ver naar beneden

in het ontwaken ligt jouw sterven.

 

 

Uitzicht

In zijn schaduw stond ze niet
de moeder die kon lachen als een zon
wanneer ze dronk op het balkon

achter het raam hoefde zij niet te zitten
hij bracht de centen naar een oude sok
trok zijn bergschoenen vlijtig aan

probeerde de droom van aandacht
te herhalen door een gedicht te schrijven
op de achterkant van een ansichtkaart

met uitzicht op de bewogen tranenzee
schuimende golven en mensen
die daar surften in zonnig geluk

om niets te bederven sprak hij niet
het uitzicht had een eigen manier van spreken.

 

 

 

Verschoppelingen

Zag de mutaties, bij Blokker, de Ikea
bij Lidl, Aldi en de Action
in onderbroeken van Zeeman

met Boerka's bij de Hema
op zoek naar zoute dropjes
regendauw en vlinderwolven

zag glinsterende ogen glanzen
boven verkouden neusjes dansen

zakdoeken ingewikkeld
en omgewikkeld
kleurden de wereld

muziek in zinvol verdwalen
droomde de horizon ver weg

en straten vol met sneeuw
beloofden geheimen

geen dampende aardappelen
maar bedelende dijen.

 

 

 

 

 

  

Tussen ons

Tussen ons spoken erudiete geesten
als nimfen uit een verloren land
zombies die de dood gezelschap houden

misschien is het beter
dat jij weg blijft uit stilte
en toekomst teruggeeft
aan tijd beheer
van de leeg gelezen pagina

er ligt een wereld van verschil
door het boerenland dat uit jouw graf spreekt
en onverschilligheid van mensen om mij heen

er zijn stille gegadigden
op de kade bij de smalle rivier
die eenzaam wensen
dat je terugkomt in dromen

zelfs als eenzaamheid mij sereen toefluistert
klinkt dat macaber, alsof een leegte
mij zal wurgen, niemand aanspreekbaar
in het duister van mijn vragen

ik kruip uit jouw stilte
als vlinder uit een cocon
ik drink dauwdruppels

omdat ik jou niet meer kan kussen
nu jouw vriend de dood is.

 

 

 

 

 

Spelen

Het spelletje dat je speelde
kende geen begin
en had nauwelijks een einde

het voelde voort uit tijd
en bestond uit ingewijden

soms in die droom
als de duisternis draaide

was je nog dat eenzaam kind
verslagen, onbemind
in de liedjes die je zong

voordat je in de leegte sprong.

 

 

Eiland van de ratio

 

Een sombere herfstmaan schijnt over de landsgrenzen

 nu we het leven met beide handen grijpen 

is een leven zonder jou niet te begrijpen 

in winterschoenen, onderjurken, rond grote ooievaarsnesten 

zwem je naast me in mijn natte droom

om het eiland van de ratio te bereiken

ben jij droomschaduw van de nacht

het eiland van mijn ratio.

 

 

 

Argumenten

 

Bij de deur waar de conciërge
een wereld in de gaten houdt
luisteren tuinvogels naar Beethoven
terwijl het regent zonder humor
stromen de reacties binnen
op jouw overlijden

er zijn geen betere argumenten
om van de natuur te houden
werp je me tegen
vanuit jouw diepe graf
terwijl mijn zwijglied helder klinkt
probeer ik te verzinnen
waarom alles faalt de laatste tijd

ooit kwam je in een droom
mijn kleine wereld binnen
nu slaap je in een illusie zonder tijd
grootser dan het onderbewustzijn

het lukt me alsmaar om te beseffen
dat ik alleen verder moet
terwijl jij rustig ligt te pitten
verlicht het maanlicht mijn bleke gelaat.

 

 

 

 

 

Het astronomische dispuut

De radio naast jouw ziektebed
laat droeve christelijke liederen horen

ik voel de leegte waarmee je mij
alleen laat in het verleden
aan de muur hangt het bierviltje
waarop je ooit mijn telefoonnummer schrijft

ik geef je een oude tekening
een boerin met in haar hand een hark
bij een sloot met een waterlelie

jij bent misschien mijn zonnestelsel
mijn hart, een oerbron van liefde
daar waar de rivier zijn stroomgebied volgt
bedenk ik mijzelf een zwembad

we luisteren naar rollende stenen
bewegen als eieren in de Melkweg
ik weet niet wie de eerste is
we zijn nu samen op de vlucht
onder een sterrenhemel in duisterloop

je schenkt mij
een schuimende theorie
over insecten
het eten van de toekomst

sterk geconcentreerd water
in een half gevuld glas
er is niet veel nodig
in mijn ratio
om mij dronken te maken

ik drink met Grieken, naakt
en in het midden van de kamer
valt het nachtlicht door het raam
we dansen als sterren rond hemelse lijven
ik blijf bij dit inzicht, jij bent als de maan

de radio naast jouw ziektebed
geeft een overzicht van alle zonden
we gaan naar bed met onze naaktheid
zonder het licht blijvend te doven

ik bereik met mijn voeten jouw laatste oever.

 

---

 

 

 

 

 

Zaterdag aan zee   

Wereld draait aan zee
in het vierkante huisje
verliest tijd vergankelijkheid
onder donker wolkenbehang
streept zij haar zinnen
over minnaars

die stilte beminnen
weg van verleden
uitroepend naar heden
dikwijls overspannen
vergeet zij haar plannen
legt zij het laken
over de ronde tafel
schikt daarop bloemen
steekt ze in een vaas
en fluistert zachtjes
haar hese stem
slaap je al?
tegen een bloem die niet praat

die zaterdag aan zee nam zeewind al haar dromen mee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De jongen en de vlinder

 

Er liep een jongen over straat
met een vlinder in zijn haar
ik vroeg wat doet die vlinder daar
die mooie vlinder in je haar

dat is mijn oma die overleden is
zei de jongen tegen mij
ik ben gelukkig dat ze bij me is
deze vlinder maakt me blij

ik keek begrijpend naar de jongen
ik had mijn oma nooit herkend
maar met oma's net als vlinders
werd dit een nieuwe voorjaarstrend.

 

Horizon

 

Het is misschien vijf dromen verderop
dat land waar jij verdwijnt in jouw dans
en veel tijd om te schrijven heb ik niet

maar ik vertel je over muziek
over het voedsel van mijn volk
er is geen tijd om na te denken

jij staat daar waar mijn wereld eindigt
en zwaait er naar de wolken
met niets anders om over te peinzen

dan de afscheidsbrief die ik
nooit voor je heb willen schrijven

er is een wereld van verschil
tussen wat ik over je denk
en wat ik voor je voel

jij staat daar waar mijn woorden zwijgen
en staart er naar de maan
met niets anders om over te schrijven

dan de afscheidsbrief die jij
nooit voor mij hebt willen schrijven

het is misschien zes dromen verderop
dat land waar jij nu danst
en veel tijd om je te missen heb ik niet

maar ik vertel je
over mijn naakte ziel
over de voeding voor mijn geest

er is weer tijd om na te denken.

 

Droomschaduw - Lentevriend - Bron van leven

 

Landelijke lichaamstaal

Misschien mag ik
je vertederen
met ongekende duisternis
nu het onthechten
betekenis heeft gekregen
vanwege de stilte
die ik in jouw trouwe ogen
zie
onze lichaamstaal
is voortaan authentiek
in diepte van een hoofdstuk
uit een boek vol lentezon
en zomervreugde

we vergeten
de treurnis
van een verloren jeugd

nu je thuiskomt
in vijfentwintig jaar
vriendschap

ben jij mijn land
hier aan de rivier.

 

 

 

Zwaartekracht

Je zei:
- zwaartekracht is liefde-
ergens bij Abcoude, stil moment

in niet te vergeten bezwaren
om aan mijn zwijgen te tornen
jouw stilte te bevrijden

bemorste onschuld
droom van onzichtbaarheid
je zei:
-  liefde, dat ben jij -
ik zei:
- liefde is zwaartekracht -
ergens in Amsturia, fluistertoon
in niet te vergeten onschuld
om aan mijn geweten te knagen
bezweet lichaam, onzichtbare droom

jouw hart zwicht
voor het verlangen

dat wondert
magische eenvoud

burgers zijn gewoonte poezen
koekje lijkt op koffie, thee op slootwater

met mijn zonnetong bezing ik bloemen
voel ik tintelingen onder vrije blauwe lucht

jouw liefde dagelijkse kost
naast me tussen zomergeuren

tonen van hartstocht
in ademwind gevangen

denk aan jou
zoals een kind aan de zomer

droom over een onbevangen toekomst

in zomerse droomtuinen
vergroeien bomen met tijd

in ’t onbeperkte bloeien
zwemen van vergankelijkheid

je zucht jouw bloesemleven in me

 

donker ben je nu 
als de maan vannacht verlicht

onuitstaanbaar stil
verdrietig zwijgend
als bloemen van de dood
onaantastbaar leeg
in een tranendal

waar de muze niets meer zegt
onbespreekbaar vreemd
ben je nu voor jezelf
omdat niemand je ziet
in het donker van jouw nacht.

 

---

 

 In de kroegen van Amsturia

In de kroegen van Amsturia
waar de waarheid meerdere gezichten heeft
zie ik weemoed van rivieren

zing ik het lied over de Sturia
waar ik mijn lofzang over het leven
een andere wending tracht te geven
in dit krankzinnig dans beleven

in de kroegen van Amsturia
waar de waarheid meerdere gezichten heeft
dans ik de tango met een zigeunerin
samen zingen wij een aria.

 

 © Copyright Henk van Dijk.