Oever
Rust komt van binnen, als je een plaats zoekt die jou aanspreekt, stil wordt en de kans neemt om rust te ervaren.
Het is volop zomer, alles staat in bloei! Je bent weer aan de oever van het zoetwatermeer.. Het meer waar Violette het visioen kreeg over haar in zijn nakie zwemmende psychiater, dhr. Vrede. Fluitenkruid, lisdodde, dovenetel, paardenbloemen, klein hoefblad, alle planten laten bloemen zien.
De groene oever is voor jou een bioscoop, waar het verleden het heden kan verwerken. Het uitzicht over het water, de eenden, zwanen, meeuwen. Het geeft de rust om in het heden het verleden te vervagen.
Er klinkt een echo van de muziek, dat roept herinneringen op. Je gooit een stuk hout in het water, uit de verte nadert een dravend paard.
Nu het bruine paard bij de oever aankomt, kijk je naar de ruiter, een knappe man met een vlek op zijn gezicht. Het zonlicht schijnt je in jouw ogen. De ruiter groet je, en maant zijn paard de andere richting in. Je ziet man en paard vertrekken.
Je denkt na over het visioen van Violette, misschien is het wel werkelijk zo, dat veel mensen de psychiatrie en de kerk de rug toe keren omdat ze zich verraden voelen, aangetast in hun vrijheid en integriteit, door mensen die menen moreel superieur te zijn, zo lang ze er zelf maar het meeste voordeel van genieten.
Violette heeft dikwijls over het visioen verteld, en je denkt er hier op de oever weer aan, terwijl je in de verte een zeilboot ziet laveren over het zomerse water. De witte zeilen lichten op in het zonlicht. De zwoele wind strijkt over jouw wangen, jouw ogen zien de verte.
Het is zo vaak heel pijnlijk geweest, jullie hebben gesprekken gevoerd, over het onrecht in de wereld, en het dappere leven van de arme sloebers, maar dikwijls eindigde het gesprek in ruzie, omdat zij weer begon met al haar vooroordelen, over de dubbelheid van de politiek, het links denken en rechts graaien. Vaak kreeg je niet de rust of de kans om jouw eigen denkbeelden naar voren te brengen, dominant als zij was als vrouw met een verleden, met het recht om zich te uiten.
Het heeft kennelijk niet anders kunnen gaan, op een gegeven moment vond ze jou niet meer interessant, had ze anderen gevonden waarmee ze haar verwerkingsproces kon delen. Lotgenoten zijn niet altijd soortgenoten, zielsverwanten bedoelen niet allemaal hetzelfde.
Je bewaart desalniettemin veel mooie herinneringen aan Violette, en hier op deze mooie plek in de natuur, op de oever van een gigantisch zoetwatermeer, begrijp je heel goed waarom zij hier een visioen kreeg. Een visioen dat de rest van haar, en later ook jouw leven zou bepalen.
Je voelt de drang om de tekst die Violette jou ooit gaf weer te lezen. Je hebt het allemaal keurig over geschreven op een klein briefje. Je haalt dat briefje uit jouw broekzak, en leest:
“De zegening waar de geest naar zoekt, is niet door zoeken te vinden en is ook niet een kwestie van geloof. Alleen de geest die stil is, kan haar ontvangen, die zegening, waarover geen kerk of geloof beschikt. - Krishnamurti - .”
Het geeft veel rust hier aan het stille water. Rust komt van binnen, als je een plaats zoekt die jou aanspreekt, stil wordt en de kans neemt om rust te ervaren. Je voelt het nu in lichaam en geest.
Een meditatief moment van innerlijke tevredenheid.
Herzien, circa 2011, proza.
© mobar.