Zwart zaad – Donald Dankzand
Zwart zaad
Te midden van het landschap ligt bij de rivier de stad Amsturia te wachten op nieuwe verhalen uit het verre land. Anita heeft het niet meer op een rijtje. Ze is verdwaald in haar gedachten.
De malafide psychiatrie heeft zijn slachtoffers nodig zoals een dief zijn ongeoorloofde buit.
De pastoor ziet de sinaasappel als een bondgenoot. In duister van de nachten zoekt verstand naar gevoel. Om het einde naar de laatste dag te brengen met het woordenboek.
Door echo van schaamte, in herinnering aan het moerasland
grijpt zij met trillende handen naar de zilveren pillendoos
op de ontwortelde tafel. En slikt zij nerveus drie witte tabletten.
Ieder met een eigen leven voor zich. En met de kenmerkende verslaving om haar nerveuze zenuwen te onderdrukken.
Wanneer haar onderbewustzijn weer opspeelt als serie moordenares van de bovenste plank, tot in de vezels onvoorspelbaar wreed. Een witte weduwe zonder genade.
– als droombewijs - alle neuroten – zwervers zonder bezit
– als werkelijkheid – alle rechters - dwergen zonder gebit
in betovering van waanzin put het gedrocht een laatste beetje hoop uit misplaatste grappen van de groenteboer
die in het park op een sinaasappelkist staat. Om de oranje revolutie te verkondigen samen met een zenuwachtige psychiater met een journaliste getrouwd. Omdat de mysterieuze ziekte alle idioten uitroeit met collectieve zelfmoord schrijft zij brieven aan lotgenoten om weg te geraken uit deze aardse hel vol benepen burgermensen.
Er vliegen doosvogels boven de verstandelijke stad, nu zij voor het eerst de liefde bedrijft net een heks.
Er groeien proefvelden vol nachtbloemen uit zwart zaad ontkiemd.
Geestelijk voedsel voor smoorverliefde dominees in het duister van de dondernacht. De irrationele belevingswereld van haar verwarde moeder heeft vrij spel in de maatschappij van vrijgezelle wetenschappers.
Er ontwaakt een sombere maan die alles met doemgedachten beschijnt die duisternacht nu het zwart zaad ontkiemd.
© Donald Dankzand