In zijn woning leest de verdwaalde vogel gedichten over de wereld:
Meer
Ik zag je naam op een binnenschip.
Op het dek lag een vrouw te baden in de zon.
Er was een hond die op en neer liep
en naar luchtbellen blafte,
of naar vissen die vanuit de diepte iets wilden zeggen
en niets aan de rivier veranderden, aan hoe
ze daar lag als in de armen van een man.
Er was een schipper die traag naar mij wuifde.
En? Niets. Er gebeurde niets.
De boot voer voorbij
en ook de deining verdween.
Nu nog wuiven heeft dat zin?
Koenraad Goudeseune