Zomerse buien
Die hete zon
rent het alfabet af
letters krijgen vleugels
woorden vliegen fladderend
langs flora en langs fauna
bloemen krijgen kleuren
bijen maken honing
alles wat deugd
gaat ten onder
aan projectie
achter wolken verscholen
daalt de hemel
dichterbij vol liefde
de enige vreugde
van het prille verlangen
iedere zomer heviger
dit vragen in de taal
van niets en leegte, ergernis
muizenissen van de armoede
en dan,
daar achter stilte, gezonken horizon
aardse kalmte boven het moeras
het verhaal voor Moeder Aarde
met haar onbewuste verbanden
niet-rationele beginsels
o lichaam en ziel
nu ik je zie dansen
is de liefde volmaakt
primitief, in diepe gevoelens
nu danst de oermens in het bos.
325