Geheimbewaarder - gedichten

Gegevens: Geschreven door: Mobar; Categorie: De stad Amsturia in 2023; Gepubliceerd: 13 april 2018; Hits: 582

14 maart 2018 20:28

Geheimbewaarder

Je geeft me niet meer wat er nodig is
eenzaamheid speelt een wreed spel
met de tijd voor wat zijn waarde toont

ik hoor poëzie van wind
er zijn geen notities meer
in het dagboek over vriendschap

jouw anonieme glimlach zie ik
in het donker van mijn diepste verlangen
en ik draai mijn hoofd naar het maanlicht

voel dat je in mijn gedachten lacht
om wat we samen deden in de nacht.

Het leven vraagt telkens weer aanpassingen in alles....en soms is dat leven een tikkeltje te zwaar. Maar jij weet als geen ander daar woorden voor te vinden.

Ja, dat probeer ik wel, en ben blij dat het opgemerkt wordt. Bedankt!

Echo van een zielsverwant

Wanneer ik afstand
met stilte kan overbruggen
is mijn zwijgen tijdloos

en de hunkering
naar jouw aanwezigheid
zonder woorden
in de nacht verzonden
blijft zonder lethargie

omdat ik leef met jouw ratio
bestaan er geen grenzen
aan werkelijkheid van horizon

er is een verder weg dan hier
in de heuvels achter de oceaan
waar ik mijn brieven schrijf
aan deze tijdloze stilte
die ik met mijn innerlijk beheer

alles wat ik over afstand beweer
gaat telkens in mijn hart tekeer
totdat het zwijgen zinloos is

mijn stem klinkt in jouw duisternis
als de echo van een zielsverwant.

je werk is altijd mooi met een tikkeltje onbegrijpelijk erin. een heel aparte stijl, maar het laat alle lezers goed nadenken over wat er nu precies staat. en bijna altijd interpreteert een ieder het stuk op zijn eigen manier, dat is de kracht van je schrijfstijl.

12-March-2018 18:01

Enigmatische zwerver

De groene velden van ons eerste geluk
zijn van een andere geschiedenis
in een door verdriet vergeten verleden

jouw raadselachtige verschijning in de nacht
bij de waterkant in een vreemd land
het maanlicht dat jouw gelaat beschijnt

de nevel sluipt in mijn gedachtegang
ergens in jouw diepte schuilt een uil
om mijn domheid te bespieden

beschavingen zijn samen gekomen
in het ultimatum van onze liefde
zo zijn wij schaduw en blijven wij droom

de avond schemert tinten rood
ik zie de rooksignalen van de maan
ergens boven een ven tussen groene kikkers

je blijft in mijn prille gedachten spoken
als een vreemdeling met peinzend hart
er is nergens liefde, maar jij lonkt

en in dat lonken ligt de pijn.

erg mooi. en de essentie zo sterk samengevat in de slotzin.

8 december 2017

Add comment

Geheimbewaarder - gedichten - mobar