Stad aan de horizon
We hadden een relatie, mijn stadsgenoot , de heimwee en ik die soms weemoedig was.
Op een dag gingen we op reis. Een avontuur.
Ik herinnerde mij het volgende uit een brief die ik laatst terugvond. Er was een melodie, een muziekinstrument, een kampvuur en vier onbestemde beelden vervaagden in mijn hoofd. De wereld, heel ver weg was een radiostem van mijn lijf verwijderd.
We hielden van het uitzicht. De wuivende bomen onder het zonlicht. Ik voelde een groot onverwerkt verdriet. Met iets in mezelf wat niet meer huilen kon riep ik aarde om vrede. Onze reis voerde ons naar een andere provincie. Je vroeg of ik een droom wilde beschrijven voor jouw levensboek. Ik twijfelde, maar ik deed het toch.
We vertrokken met de paardenkoets naar een stad aan de horizon. Bij de rivier die mijn verdriet verzoop zongen romantische zigeuners liederen van heimwee. Mijn vader was ooit een zwerver. Door niemand in het verleden teruggevonden. Eenzaam verdwenen in het niets.
We keken naar het stromende water. De rivier die het landschap verdeelde in twee andere werelden.
Ik dacht na over alles wat ik de maatschappij had achtergelaten. Er was een melodie, een muziekinstrument en een kampvuur en vier onbestemde beelden die in mijn hoofd vervaagden bleven de rest van mijn leven bij mij. Omdat ik voor jou mijn droom had beschreven.
In de ether van mijn geweten seinde ik een bericht naar de stad aan de horizon.