Rivier
Maneschijn nadert het dorp in de herfstnevel van de rivier, waar romantiek naar adem snakt.
Ze is naar de oevers gewandeld. Het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier,
die luistert naar haar woorden van stilte en verleden.
Je bent haar al jaren trouw in nachtmerries over het platteland, waar jullie galopperen
over drassige heuvels van geluk.
En in haar verdriet woont een mysterie, vol eenzaamheid en wereldleed
in gezelschap van droeve mensen.
Hier heb je haar landschap geschapen
met een droevige glimp van een glimlach
zodat jullie zien hoe de boten blijven varen
op weg naar niemand, nergens is er leegte
leeghoofden hebben de ruimte verdoofd
met nog meer verdriet van droeve mensen
die in stilte willen wonen, zonder wanhoop
van dat zonderlinge, eenzame, van dat leed
omdat ze de dood steeds horen fluisteren
met die fluisterende stem die iedereen kent
je hebt haar bij je in jouw hart
sinds ze op het kerkhof ligt begraven
onder een zware steen op het kerkhof bij de rivier.
Wat een prachtige poëzie, Jeroen. Een van de mooiste die ik al heb gelezen. Jij ontroert mij. Je verzen zijn werkelijk prachtig!