Zombie

Arrogantie is als een verwelkte bloem
decadent op weg naar de ondergang
teloorgang van droevige dromen

het leven kent voorspoed en tegenspoed
tijd kent geen genade voor het noodlot
samen kijken we uit naar het nabije einde

wanneer de prille ochtenddauw
de absurditeit van de wereld herkent
in dwaze toespelingen van de ziel

vergankelijkheid is voor het nageslacht
zij die overleven kussen de doden
er klopt een zombie op de deur

hij lacht om zijn eigen grappen
over de natuur en over de mensheid
hij blijft maar lachen om zijn eigen grappen.

Schrijver: Violette Zandheuvel