Slobberwijn

De avond valt in droomschaduw
slobberwijn op tafel, pantoffels
radio mijmeringen over de zee

vaak wanneer hij zich verplicht
in het alleen zijn te peinzen
vreest hij de eenzaamheid

die in zijn jeugd voelbaar was
het is hier niet heilig meer
oude boeken door het stof gehaald

liggen te huilen onder regenlaarzen
achtergelaten in de hal;

Hij betreedt regels der heimwee
denkt weer aan gebeurtenissen

in geloof van eigen ongelijk
voelt telkens innerlijke pijn
het is hier ook niet veilig meer

onschuld uitgehongerd op straat
illustere zombies, dansende kinderen
onwetend in nieuwsgierigheid

huisdieren al even desolaat
laten zichzelf uit in een verzonnen hel
fantasie laat niets aan het toeval over

nacht is nu welkom, meer dan ooit
zal de donkerte omhelzen
alle spijt vergeten

milde harten zijn verdwenen
moet echt diep gebogen door het slijk
om niet spontaan te blijven wenen

in alles is vergankelijkheid

alle hoop bijeen
een beminnelijke rol, slobberwijn
in minder eenzame verhalen.

Schrijver: Jeroen Splinterman