Nooit meer onbezonnen

Er is geen noodzakelijk verband
tussen de eenzaamheid van nu
en de eenzaamheid van vroeger.

Je probeert de dagen te begrijpen
tussen wat doorgaans gewoon was
en tegenwoordig gebruikelijk geworden.

De ultieme bezinning is niet ver weg
ligt achter ieder boek te slapen
je voelt de affiniteit van de vereniging.

Aangetrokken door het groepsgevoel
calamiteit in het collectieve geheugen
gefaald in sociale vaardigheden.

Het ligt in een brief besloten
het gemeende afscheid
van onbezonnen droombeeld.

Een kort bezoek aan de gemeenschap
van woorden in goedbedoelde plichtplegingen
dit keer zonder meer met gevoel.

Je tekent vergeten gezichten
op de achterkant van het gelijk.

Schrijver: Adriaan Worteldans