Huismus

Ze schildert je nog dikwijls
als de avondnevel haar verlangen
omhullen mag in zoete passie

terug naar de gewone dingen
van vroeger in vergane glorie
oneerlijk is de wereld geworden

je maakt wat vogelgeluiden
op het verder stille schilderij
ik ben nog niet af, fluister je

ze pakt haar penseel weer vast
onzeker over gevederde contouren
een beetje strijklicht op jouw vogelkop

stoer en eenvoudig kijk je op
van de vertrouwde dingen
in dagelijkse sleur van het leven

het geeft je nieuwe hoop en strijdlust
om helemaal jezelf en huismus te zijn
tussen lawaaiige spreeuwen en meeuwen.

Schrijver: mobar