Begeerte 1 – 3
De aantrekkelijke Emma en de donkerblonde Bjarne zaten samen aan de grote houten eettafel. Zijn hospita had een voedzame boerenkoolstamppot gemaakt met een speciale Petronella twist. Ze was in een vrolijke stemming. Tijdens het eten vertelde ze waarom.
“Luister Bjarne, ik heb vandaag een contract getekend bij een toonaangevend opinie maandblad om het komende jaar iedere maand een opiniestuk te schrijven voor het maandblad.” Bjarne keek naar zijn hospita. Hij knikte begrijpend terwijl hij een hap van de stamppot nam. “ Ik heb daar lang op moeten wachten Bjarne. Dit was naar aanleiding van de zevende sollicitatiebrief, nu waren ze eindelijk overtuigd. Het betekent dat ik het de komende tijd nog drukker ga krijgen, dus ik hoop dat jij voor Frits wilt blijven zorgen wanneer ik op zakenreis moet gaan? “
“ Ja, dat is goed, gefeliciteerd Emma! Ik vind het geweldig voor je” antwoordde Bjarne. Maar hij vond het niet leuk dat ze nog vaker van huis zou zijn.
Later in de avond zocht hij wat ontspanning door te gaan tekenen. Een nieuwe intieme schets onder de wolkenlucht.
Zijn hospita Emma die met een blij gevoel op een vrije vogel zat.
Er was een ruzie geweest op school tijdens de les maatschappijleer.
De leraar wilde het over de economische crisis hebben. Er waren een paar klasgenoten die begonnen te klieren. Het liep zo uit de hand dat de les kwam te vervallen.
Het had de jeugdige Bjarne verbaasd dat zijn klasgenoten zo fanatiek op politieke onderwerpen hadden gereageerd. Misschien had hij iets gemist de laatste tijd. Een regering die niet deugde, een oppositie die corrupt was. Bjarne Gosse hield zich er helemaal niet mee bezig. Hij dacht alleen maar aan de liefde. Zijn warme hart was het centrum van een intieme romantiek. De zwoele oerkracht van de begeerte had zijn plek gevonden op de tengere schouders van de jeugdige Bjarne Gosse.
De retoriek van de liefde begon hem parten te spelen. Bjarne hoorde een stem die hij nooit eerder gehoord had, maar die hem voortdurend leek te begrijpen op de verkeerde manier.
Het was alsof Bjarne Gosse in het verkeerde hoofdstuk van een nooit geschreven boek, dat door niemand werd gelezen, terecht was gekomen. Alsof Bjarne plotseling ondersteboven door verlangen door het leven ging. De zwoele oerkracht van de begeerte werd door zijn tengere schouders gedragen.
De spoken uit zijn verleden had Bjarne als schepen op volle zee verbrand, maar er deden zich nieuwe angstaanjagende verschijnselen voor. Bjarne Gosse begon zich steeds meer te realiseren dat hij zich op het gevaarlijke pad van de liefde aan het begeven was. Het was duidelijk dat er een enorme aantrekkingskracht tussen zijn aantrekkelijke hospita en zijn verlegen ik was. Maar het zou een onmogelijke liefde zijn. Ze was zestien jaar ouder dan Bjarne en Emma Petronella kwam uit een volstrekt ander milieu dan Bjarne Gosse die niets anders dan armoede en ellende had gekend. Bjarne was door gelukkige omstandigheden in een mooie kamer in een herenpand in Utrecht komen te wonen. De jongeling had een vreemde verhouding met een vrouw die hem leek te betoveren met haar megalomane beschavings-rituelen. Hij moest zijn eigen overlevingsstrategie zien te scheppen. Hulpmiddelen daarvoor waren lezen en schrijven.
Emma was blij met haar nieuwe contract. Bjarne kon zich dat goed voorstellen. Ze schreef graag haar opiniestukken en nu had ze een geweldig podium gevonden om een groter publiek te bereiken. De volgende dag ging ze direct op zakenreis voor een week.
Drie dagen later:
De jeugdige Bjarne was alleen met Frits de kater in het klassieke herenhuis van zijn hospita. Hij besloot weer verder te gaan lezen in het boek van haar favoriete schrijver Karel Krampool. Het boek met de titel “De mecenas en de kunstverslaafde”.
Op een gruwelijke wijze werd in de laatste hoofdstukken van het verhaal duidelijk dat Ancel Favre, hoofdpersoon in het boek van Karel Krampool, twintig jaar eerder zijn beide bejaarde ouders door vergiftiging om het leven bracht. Die dubbele moord was de reden dat hij gechanteerd werd door werkschuw tuig dat hem geld en schilderijen aftroggelde. Ze wisten alle details van de dubbele moord en ze hadden ook bewijzen. Hij kon geen kant meer uit.
Tijdens de afwezigheid van zijn hospita Emma Petronella was Bjarne zodra hij er tijd voor had met zijn neus in het boek “De mecenas en de kunstverslaafde” te vinden. Frits was vaak op muizenjacht en bracht af en toe een dode muis mee naar binnen. Bjarne bestelde weer een pizza omdat de vorige zo lekker was en hij door het lezen niet aan koken toekwam. Er kwam een andere pizzakoerier dan de vorige keer en de pizza was ook minder lekker. Bjarne vroeg zich af of Kees Broodakker een andere baan had gevonden.
Een laatste intieme schets voor deze week. Een zelfportret in nerveuze lijnvoering.
Terug in het spannende boek was Bjarne Gosse in een andere wereld. Gelukkig niet langer in het verkeerde hoofdstuk van een boek dat nooit geschreven was.
Het romanpersonage Ancel Favre had zijn ouders in zijn schildersatelier in Montmartre vergiftigd en ze daarna op de binnenplaats begraven. Frits was al aan zijn derde dode muis toe.
Begeerte 2
Bjarne verlangde naar een soort liefde die Frits hem niet kon geven. Af en toe ging Bjarne de tweede woonkamer binnen om naar de schilderijen te kijken. Naakte niets verhullende aantrekkelijke vrouwen vastgelegd met olieverf, levensgroot en bijna net zo echt als de werkelijkheid. Bjarne kon er niet lang naar blijven kijken, want hij wilde verder met lezen in het boek.
Buiten, achter de grote ramen, begon het te waaien. Frits kroop nog dichter tegen Bjarne aan alsof hij wilde meelezen in het boek. Er kroop een rilling over zijn rug. Het was alsof Bjarne in een groot complot terecht was gekomen.
Hij deed zijn best om zijn eigen overlevingsstrategie veilig te stellen, maar de werkelijkheid was zo weerbarstig dat het leek alsof de afgrond ieder moment weer naderbij zou snellen.
Zenuwachtig liep Bjarne Gosse naar de grote ramen om de gordijnen te sluiten.
Frits miauwde. Hij had weer een dode muis gevangen.
De retoriek van het leven liet nieuwe stemmen horen. Bjarne Gosse was op zoek naar liefde.
Het was weer tijd voor een gedicht. Hij haalde zijn Havermoutschrift te voorschijn. Hij moest iets over de begeerte schrijven. Een schaduw die altijd met hem meeliep.
De jeugdige Bjarne moest plotseling aan zijn klasgenoot de rijke tuinderszoon Arthur denken. Hij had zijn grappige bedoelde opmerking niet begrepen tijdens de pauze op school.
Eindelijk lukte Bjarne het om met Jan Boter door de telefoon te praten. Bjarne vertelde hem over het duivelse plan van Maarten Wolvenknaap en over de kwetsbare positie van Gerard Vroeg. Hij luisterde met grote belangstelling en stelde Bjarne gerust. Hij hoorde het hem wel twee keer zeggen:
“Alles komt goed Bjarne, maak je maar geen zorgen.”
Twee dagen later kwam Bjarne Maarten tegen in de Nachtraaf. Hij liep onnozel op te scheppen dat hij hoofdpersonage was in de nieuwe roman van Jan Boter. Hij had een andere naam gekregen, een andere kleur haar en een ander postuur, maar hij wist het zeker. Hij was de hoofdpersoon in de nieuwe roman van Jan Boter.
Later op de avond hoorde Bjarne dat Gerard Vroeg in een andere stad was gaan wonen met een van zijn vriendinnen.
In de krant las Bjarne dat er een schrijversruzie gaande was tussen Gerard Rat en Jan Boter. Rat beschuldigde Boter van plagiaat.
Alhoewel Emma Bjarne via de bekende dichter Kees Ouwens had laten weten dat hij een blanke ziel had, was Bjarne ervan overtuigd dan zijn ziel gitzwart was. Vol met galgenhumor, zelfhaat en volksverraad. Hij was nu eenmaal zo, daar kon Emma niet veel aan veranderen. Te lang had Bjarne aan de zelfkant van de maatschappij geleefd.
Ze konden er eigenlijk allebei niet veel aan doen. Ze luisterden naar Bob Marley op vinyl. Emma maakte haar fabuleuze frambozentaarten. En Bjarne ging de deur uit voor scheerschuim bij de kleine kruidenier op de hoek. Er waren gewoon vrouwen die aan een paar lippen genoeg zouden moeten hebben.
Emma was gewoon zijn type niet, maar hij hield van haar met hart en ziel. De scheerschuim was uitverkocht, dus hij ging toch maar naar die grote grutter.
Emma Petronella, de hospita waar de jeugdige Bjarne verliefd op was, vertrok naar het 667 meter boven zeeniveau liggende Madrid, de hoofdstad en de grootste stad van Spanje, met meer dan drie miljoen inwoners. Bjarne was nog nooit in deze Spaanse stad geweest, maar Emma Petronella had hem er over verteld voordat ze vertrok met de trein naar Schiphol, om daar met een vliegtuig te vertrekken, 1.462,16 km naar het Zuiden. Ze ging naar een symposium over beeldende kunst, dus Bjarne had weer tijd om te lezen in het boek dat nog steeds zijn aandacht trok.
Het laatste hoofdstuk van het boek “De mecenas en de kunstverslaafde” had Bjarne nog niet gelezen. Hij was er niet aan toe gekomen door al het praten van Emma Petronella. Hij kreeg veel informatie te verwerken in een korte tijd.
Blij was hij dat Frits de kater niet kon praten, zijn miauwen en geknor waren goed te begrijpen. De theorieën van Emma Petronella begreep de jeugdige Bjarne niet altijd.
Ze had het steeds weer over de muze van de poëtische gedachtewereld.
Zij was een gedreven vrouw, ze zag allerlei verbindingen tussen beeldende kunst en geletterde kunst.
Bjarne kon er vaak geen touw aan vast knopen omdat hij zich met zijn examen bodemkunde moest bezighouden. Toch bleef hij vaak nadenken over wat zij had verteld.
Hij leefde, na het lezen van de eerdere hoofdstukken, in de veronderstelling dat de Parijse kunstschilder Ancel Favre, in het boek van de bekende schrijver Karel Krampool zijn afperser in het laatste hoofdstuk om het leven zou brengen door middel van vergiftiging. Op dezelfde manier als twintig jaar eerder zijn beide ouders.
Toen hij eindelijk aan het laatste hoofdstuk begon werd hij geconfronteerd met een lugubere ontknoping. Ancel Favre vergiftigde niet zijn afperser. Hij vergiftigde zichzelf. De laatste bladzijde was een gedetailleerde omschrijving van zijn doodskramp en vernederende pijn.
Het kwam bij Bjarne binnen als een schok! Dagenlang had hij gedacht dat Ancel Favre met zijn afperser zou afrekenen, maar hij kwam tenslotte zelf op een gruwelijke manier aan zijn einde. Het was alsof Bjarne het boek wilde verscheuren, kwaad en gefrustreerd was hij door dit absurde einde.
Was dit dat de literatuur die Emma Petronella zo geweldig vond? Moest Bjarne dit lezen voor school? Een zelfmoordenaar die twintig jaar eerder zijn beide ouders had vermoord. Dat er nog een vervolg op het boek was geschreven wist Bjarne niet.
Een paar uur lang bevond hij zich in een diepe put, waar zelfs Frits de kater hem niet uit kon krijgen. Het boek had hem gefascineerd, maar het hele verhaal was eigenlijk van een wrede werkelijkheid, waar hij niet in wilde geloven.
Begeerte 3
Bjarne Gosse dacht dat hij een goede lezer was, maar de schrijver had hem op het verkeerde been gezet.
De tragiek van het boek leek in zijn eigen leven door te klinken als een dwaze echo op een eenzame avond.
Na het gekookte visje dat hij klaargemaakt had voor Frits ging de jeugdige Bjarne in bad. Hij probeerde zich te ontspannen met het warme water rond zijn lichaam. Hij fantaseerde dat Emma Petronella op datzelfde moment in een hotel in Madrid in bad lag, en dat ze aan hem dacht terwijl de badschuim bubbels rond haar fraaie tieten dreven. Maar Emma zat op dat moment in La Casa del Abuelo, een bekende tapasbar in Madrid om te genieten van pittige garnalenhapjes. Ze was daar met een donkere Spaanse kunstenaar, die er op uit was om haar voor de liefde te versieren. Hij wilde met haar een wilde nacht in zijn luxueuze appartement doorbrengen. Een modern onderkomen dat voorzien was van een zwembad.
Terwijl zijn intelligente hospita Emma Petronella zich in Madrid vermaakte met haar warmbloedige minnaar, begaf Bjarne zich geregeld naar de tweede woonkamer.
Die geheime kamer alwaar een levensgroot naaktportret van zijn aanbiddelijke hospita boven de luie stoel regeerde als een godin die hem zijn kleinheid liet zien. Zijn verliefdheid werd hopelozer wanneer hij naar de verflagen en de beeltenis van Emma keek. Haar geschilderde pose werd wilder dan dat die door de kunstenaar was bedoeld. Het verbaasde Bjarne dat een kunstenaar zo goed de intieme details van deze dames had weten te schilderen. Het portret van Emma in bevallige pose was een meesterwerk. De tepels waren een ware delicatesse als toefjes karamelroom met een subtiele penseeltoets opgebracht. Die blonde haren, hoe had de schilder dat voor elkaar gekregen? Ze leken levensecht! Bjarne zou ze zo zijn gaan strelen.
Bjarne voelde zijn liefde heiliger worden in de luie stoel die zijn geest activeerde tot intieme overpeinzingen. De tweede woonkamer werd voor Bjarne een pelgrimsoord. Hier heerste zijn naakte godin en hospita, geschilderd door misschien wel de beste schilder ter wereld.
Soms zat Bjarne met een glas cognac in zijn hand naar haar ogen te staren. Dit had de schilder met grote vaardigheid gedaan. Die ogen leken hem terug aan te staren. Het leek alsof ze contact hadden. De knappe hospita op het schilderij en Bjarne Gosse.
Soms keek hij minutenlang naar die ogen. Dan kwamen er verhalen in zijn geest. Hij schreef ze op en bewaarde ze in een map die eigenlijk voor school was bedoeld. Het waren vreemde verhalen, de personages leken niet op hemzelf. De karakters leken niet op Emma Petronella. Het waren wezenloze wezen die dwaalden en vreemde verhalen schreven. Vreemdelingen uit een ander universum.
Ook bleef Bjarne zijn drang om gedichten te schrijven trouw. Wanneer de jeugdige Bjarne er de tijd voor had haalde hij zijn Havermoutschrift te voorschijn.
Dromen van de boekenkast
Fantasie van zuchtend landschap
zonder zweet van verwarring
argeloze creatieve heimwee
toen het zomerde in de stad
weer alleen in het verleden
in de stralen van de zon
met wuivende bomen
muziek van natuur
beschaving in stilte
opnieuw vervreemdende
erotiserende schoonheid
langs niet bestaande wegen
en onwerkelijke geschiedenissen
in de dromen van de boekenkast.
Hector Havermout
Opnieuw had zijn klasgenoot Arthur zijn gezelschap gezocht tijdens de pauze op school. Bjarne leek hem al snel te vervelen want na een paar opmerkingen die Bjarne niet begreep ging hij snel weer terug naar zijn groepje.
Later kwam hij Bjarne weer opzoeken en vroeg hem of hij een boek van Gerard Rat wilde lenen om te lezen voor de boekenlijst.
De volgende dag zat er bij de post voor Emma Petronella ook een brief voor Bjarne.
“Beste Bjarne, ik moet je iets vertellen” begon de brief en er volgde een lang verhaal. Onder aan de brief stond de naam van de auteur. Het was Gerard Vroeg. Hij waarschuwde Bjarne Gosse voor Maarten Wolvenknaap.
“Pas op Bjarne, hij heeft connecties in de onderwereld” eindigde de brief.
Het deed Bjarne iets, deze persoonlijke openhartige brief in gewone mensentaal geschreven. Hij had een fascinatie voor de stoere Maarten, en deze fascinatie was door de brief groter geworden.
Hij legde de brief in de map die hij speciaal voor brieven had.
De volgende dag op weg naar het schoolgebouw aan het plein in Utrecht, dacht Bjarne na over de brief van Gerard Vroeg. Wat bedoelde hij met “onderwereld”? En waar had hij zijn informatie vandaan?
Op school was Carla aan de beurt voor een spreekbeurt bij maatschappijleer. Zij had als onderwerp mediteren gekozen. Ze sprak er bevlogen over als ervaringsdeskundige. ”Mediteren heeft veel positieve invloeden in je leven en het is helemaal niet moeilijk. Meditatie breng je tot rust. Je laat stress los en krijgt overzicht in je leven. Je leert jezelf ook steeds beter kennen. Je komt als het ware dichter bij je ware aard“, begon ze enthousiast aan haar betoog. Vooral de meiden luisterden ademloos. De lerares Maatschappijleer was enthousiast en beloonde haar spreekbeurt met een negen.
Die avond probeerde Bjarne zich voor de geest te halen waarover Carla had gesproken.
Het was stom dat hij van de cognac dronk, dat had hij aan Emma moeten vragen. Het was een heerlijke cognac.
Bjarne was van plan om een nieuwe fles te kopen. Er was een bekende slijterij in de buurt.
Begeerte 4 -6
Begeerte 4
Terwijl de jeugdige Bjarne struikelde over zijn gedachten vond hij op de tafel in de keuken, een krantenartikel over de schilder Christiaan Buurtveen met wie zijn hospita bevriend was. De jeugdige Bjarne begon nieuwsgierig te lezen:
“Ik bereid me meestal voor op een schilders sessie met een glas oude jenever of een glas cognac en het lezen van een stuk of wat gedichten van de Portugese dichter Fernando Pessoa. Ik nodig mijn modellen dikwijls uit om te komen eten. Het is voor mij belangrijk om ze te verwennen. Verse groente, biefstuk, een goed glas wijn en een overheerlijk dessert.
Ik zet dan muziek op, vaak Spaanse gitaarmuziek, niet te hard, maar net hoorbaar zodat we verstaanbaar blijven. Ik zorg dat mijn model helemaal het idee krijgt van een thuis bij de schilder. Tegen de tijd dat ik begin te schilderen verkeer ik in een aangename roes door de jenever en vermaak ik mijn modellen met sfeervolle anekdotes. Ze moeten zich volledig op hun gemak voelen. Ik ben op zoek naar een spirituele band wanneer ik hen schilder”. Aldus de bekende schilder.
Bjarne legde het krantenartikel weer terug op de kleine ronde tafel in de keuken waar hij het gevonden had.
Het was een hele onderneming geweest om zich op zijn schoolwerk voor de tuinbouwschool te blijven concentreren. Hij haalde voor de meeste examens een ruime voldoende, maar er zat helaas ook wel eens een onvoldoende tussen. Met de muze van zijn hospita die voortdurend in zijn hart spookte had hij soms te veel afleiding om zich op de moeilijkere vakken te concentreren.
Hij wilde zo graag in de sfeer van liefde leven dat hij veel praktische zaken vergat. De begeerte was soms een lieflijke engel die op zijn schouder kwam fluisteren, maar het kon ook een gruwelijke duivel zijn, die Bjarne de radeloosheid kwam brengen.
Bjarne zat in zijn huurkamer met zijn Hector Havermoutschrift voor mijn neus. De jeugdige Bjarne probeerde een protestgedicht te schrijven omdat er van alles mis was in de maatschappij, maar er schoot hem niets te binnen.
Het was een opdracht voor maatschappijleer. Een protestgedicht schrijven. Bjarne wist niet zo goed waar hij tegen moest protesteren. Gedichten die over politiek gingen, hij wist zich er geen raad mee. Het kleine boekje met dierengedichten las hij iedere dag. Er zaten soms wel verborgen boodschappen in, die hij grappig vond omdat ze zo ludiek waren. Ernst en humor gingen zo hand in hand. Het was iets wat hem intrigeerde. Misschien waren er mensen die anders over het leven dachten dan dat hij zelf kon verzinnen. En hoe ze de dieren in die gedichten tot leven brachten. Dat kon alleen na lang observeren.
Opeens schoten de woorden van Carla over mediteren hem weer te binnen.
“Meditatie vermindert stresshormonen in je lichaam. Je bloeddruk verlaagt en je lichaam kalmeert en herstelt zich. Tijdens het mediteren kun je je concentreren je op je ademhaling. Wees jezelf bewust van het stromen van de lucht in je longen. Merk hoe je buik naar voren komt. Denk aan niets. Je hoeft niet te oordelen, plannen of onthouden. Zie je gedachten als wolken aan een blauwe lucht. Bekijk de wolken en laat ze rustig voorbij drijven“. Ze had er zo bevlogen over weten te vertellen.
Bjarne wilde ook een negen voor zijn spreekbeurt halen. Hij koos als onderwerp dierenmishandeling. Bjarne had daar al informatie over verzameld.
Opnieuw kwam Carla in zijn bewustzijn. “Je voelt je liefdevoller, kalmer en gelukkiger door iedere dag minstens vijf minuten te mediteren”, had zij beweerd.
Bjarne keek meewarig naar zijn Havermoutschrift. Zijn gedichten schrijven dat was voor hem ook een vorm van mediteren. Hij liet de woorden vanzelf bij zich binnenstromen, zonder werkelijk na te denken. Pas wanneer zijn gedachten leeg waren wist hij wat hij moest gaan schrijven.
“Bij mediteren observeer je je gedachten zonder ze te veroordelen: zo probeer je tot jouw ware kern te komen. Er zijn enorm veel manieren om te mediteren en ook allerlei redenen om ermee te beginnen: om te ontspannen bijvoorbeeld, om bij jezelf te komen, om om te gaan met (negatieve) emoties…” Carla had enorme indruk op Bjarne gemaakt met haar geslaagde spreekbeurt.
Toen Bjarne zo moe was dat hij moest gaan slapen schreef hij een gedicht in zijn Havermoutschrift:
Vriend van de wolf
Vrijmoedige wandelaars slenteren
over het slingerende zandpad
vol bont gekleurde bladeren
in vroege verte zien zij het herfstkind
alleen met zijn onvoltooide schoonheid
de wildernis op zijn jonge gezicht
op zoek is hij naar zijn enige vriend
de onvolwassen wolf die met hem speelt
en alle nare kinderdromen deelt in stilte.
Hector Havermout.
Het was na het schrijven van dit gedicht dat de jeugdige Bjarne de stilte in zichzelf opzocht door middel van een korte meditatie, volgens de richtlijnen die hij van Carla had begrepen.
Hij was zich bewust van zijn ademhaling. Hij sloot zich af van invloeden die voor onnodige ruis zorgden. Bjarne dacht slechts aan een leegte die hem welkom leek. Langzaam voelde hij een last van zich afvallen. Geen gepieker over allerlei zorgen, maar een weldadige stilte in zichzelf die al die tijd al in hem had gezeten.
Het was lekker rustig in de woonkamer. Zelfs Frits leek te begrijpen dat hij Bjarne even met rust moest laten. Bjarne genoot van de stilte in zichzelf. Het was een weldadig moment van innerlijke rust.
Dank je wel Carla, voor jouw geweldige spreekbeurt, bedacht Bjarne zich terwijl hij zich langzaam weer los probeerde te maken van de lome luiheid die hem ten deel was gevallen.
Bjarne moest aan zijn klasgenoot Arthur denken, het was opvallend dat hij zoveel op Maarten Wolvenknaap leek.
Maarten met contacten in de onderwereld.
Begeerte 5
Enkele dagen later in diezelfde week in de stad Utrecht, toen Bjarne in de sfeer van liefde leefde. Stemming veroorzaakt door de adoratie voor zijn aantrekkelijke hospita.
Emma was terug uit Madrid. Bjarne had een bos donkerpaarse gladiolen op de bloemenmarkt van Utrecht gekocht en de vaas met bloemen op een opvallende plek in de kamer gezet. Emma zag het niet toen ze na haar afwezigheid de kamer binnen stapte. Ze was veranderd, haar blik was anders.
De jeugdige Bjarne vertelde haar dat de kunstenaar was langs geweest met Peter en dat hij de gedichtenbundel had meegegeven.
“Ik heb de bundel teruggegeven Emma, hoe was de reis?”, probeerde Bjarne. “Ik spreek je later Bjarne, ik ben nu te moe”, antwoordde ze kortaf. Emma was moe van de vliegreis. Bjarne kon haar beter even met rust laten. Bezorgd ging hij weer terug naar zijn eigen kamer omdat hij haar niet in de weg wilde lopen.
Opnieuw was een engel vol begeerte op zijn schouders komen zitten. De blijdschap over het feit dat Emma weer terug was had plaats gemaakt voor bezorgdheid. Op zijn kamer merkte Bjarne weer hoe geraakt hij was door haar onbevangen schoonheid.
De donkerblonde Bjarne geneerde zich. Hij kreeg het maar moeilijk in zijn hoofd dat hij niet verliefd op haar moest zijn. Ze hadden een zakelijke relatie. Hij moest zijn gevoelens proberen te relativeren. Engelen bestonden niet werkelijk en begeerte was wellicht een tijdelijk gebeuren. Hij moest er maar niet over treuren.
Hij was blij dat hij drie van zijn tekeningen had bewaard. Bjarne ging op zijn bed liggen met het schrift voor bodemkunde in zijn handen. Het proefwerk bodemkunde was over drie dagen. Hij had nog even de tijd. Bjarne kon zich er niet op concentreren. Hij haalde zijn schetsboek weer tevoorschijn. Om een tweede intieme schets te maken. Hij begon voorzichtig met wat kromme lijntjes. Het waren de borsten van zijn hospita. Het geheime engeltje van de begeerte zat deze keer op zijn neus.
Bjarne ging heel voorzichtig te werk. Eerst moest hij een punt aan zijn roze potlood slijpen. Met de rondingen meegaan in een subtiele kleur van pastel. De jeugdige Bjarne tekende een rood hartje en een kleine bloem bij haar voeten. Haar prachtige voeten.
Een paar uur later werd er op de groene deur van zijn kamer geklopt. Het was Emma. Zijn hospita in volle glorie. Ze was in bad geweest en rook naar geurige seringen. Ze had een lichte zomerjurk aan en nieuwe sierlijke glinsterende oorbellen die ze in het verre Madrid had gekocht.
“Heb je zin in een kop thee Bjarne, ik wil even met je praten.” Haar stem klonk voorzichtig. Minder zelfverzekerd dan Bjarne van haar gewend was.
“Ja, ik kom zo naar beneden, even wat opbergen”, zei Bjarne, want hij wilde zijn schoolspullen opbergen en hij wilde zijn tekening in een map doen.
Vijf minuten later liep Bjarne naar beneden de trap af naar de woonkamer van Emma. Hij had een korte donkerblauwe broek aan, omdat het een warme dag was in de zomer. Vanuit de verte van het park klonk het geluid van opgewonden kraaien. Er hing iets in de lucht. De donkerblonde Bjarne kon niet precies duiden wat het was dat hem zo opgewonden maakte.
Begeerte 6
Het leek alsof Bjarne een speciaal uitverkoren figurant in zijn eigen intieme schets was geworden. Wat hij in een sobere bui had getekend kreeg plotseling vrolijke kleuren. De donkerblonde Bjarne Gosse voelde dat er iets bijzonders ging gebeuren.
Voorzichtig liep hij naar de houten deur van de woonkamer in het herenhuis van zijn geliefde hospita. Bjarne klopte op de deur uit beleefdheid.
“Kom maar binnen Bjarne, je hoeft niet te kloppen.” Hij hoorde weer haar fraaie vrouwenstem. Hij deed de deur open. Hij zag dat Emma op de bank zat met de thee al klaar op de salontafel. De jeugdige Bjarne ging in de stoel tegenover de bank zitten. Ze dronken rustig van de thee. Emma vertelde wat over Madrid en begon toen over de Spaanse kunstenaar bij wie ze gelogeerd had. Bjarne merkte al snel dat haar iets dwars zat, maar ze bleef om de hete brei heen praten. Ze keek hem vreemd lachend aan. Hij probeerde haar verhaal te volgen, op een gegeven moment zei Bjarne: “Wat is er nou eigenlijk precies gebeurd in Madrid?” Hij schrok van zijn duidelijke vraag. Bjarne wilde niet brutaal zijn.
Emma werd emotioneel. Zo had de jeugdige Bjarne haar nog niet eerder meegemaakt. Het was duidelijk dat ze het bed had gedeeld met haar Spaanse minnaar, maar uit haar verhaal begreep Bjarne dat ze daar spijt van had gekregen. Er was iets gebeurd wat ze maar moeilijk kon verkroppen. Bjarne luisterde aandachtig:
“En toen kwam ik in de woonkamer en toen hing daar een opgezette leeuwenkop! Die idioot bleek een trofeejager, Bjarne. Ik voelde me zo vies en smerig toen ik het zag! Hij begon op te scheppen over zijn spannende jachtpartijen in Afrika. Over leeuwen, giraffes, neushoorns en olifanten die hij had doodgeschoten vanwege zijn geldingsdrang.” Emma begon te huilen. Ze was van streek en kwetsbaar. De jeugdige Bjarne ging op de bank naast haar zitten. Hij sloeg een arm om haar heen om haar te troosten. Met een bonzend hart zat hij tegen haar warme lichaam.
Ze was dus op haar minnaar afgeknapt omdat het een trofeejager bleek te zijn die een leeuwenkop aan de muur had hangen. Er gingen tegelijkertijd rillingen van afschuw en van verlangen door zijn lijf. Haar lichaam voelde warm. Heel warm en aantrekkelijk. Ze was nog nooit zo dicht bij hem geweest. Ze liet het toe dat hij haar probeerde te troosten. Dit was niet het moment om over zijn verliefdheid te beginnen. Ze had zijn warmte nodig en die gaf Bjarne haar. Frits de zwarte kater kwam aangelopen om ook zijn steentje bij te dragen.
Daar zat de jeugdige Bjarne dan als gezonde jongeman met een tuinbouwachtergrond naast zijn huilende hospita met literaire ambities. Ze had lezingen gegeven over literatuur en kunst maar nu was ze ontroostbaar nadat ze de liefde had bedreven met een trofeejager met een leeuwenkop aan de muur in zijn luxueuze appartement in het Spaanse Madrid. De getalenteerde Bjarne kon zich haar verdriet zo goed voorstellen.
Dat soort hufters die dieren dood schieten voor het plezier en een trofee, die zouden ze flink moeten aanpakken.
Bjarne liet zijn woede de vrije loop. Voor het eerst begon hij zelf met veel woorden te praten tegen zijn lieve verdrietige hospita.
Ze waren warm tegen elkaar aan gekropen. Het was een bizarre intimiteit tussen een jongeman en een zestien jaar oudere vrouw. Een prachtige vrouw, die hij kende als zijn hospita en de naakte vrouw die hij op een schitterend schilderij had gezien. Frits de kater gaf hem kopjes terwijl Bjarne zijn andere arm om lieve Emma Petronella had geslagen. Intiem. Knuffelig.