28 augustus 2017 00:24
Bravo
Er waren mensen die hem verweten geen logica te kennen, slechts zijn gevoelens volgend van dag tot dag in de waan van zijn emoties, maar hij was niet anders, hij kon er niets aan doen, nooit zei er iemand ooit:
Bravo!
En toen hij in zijn kist lag, met de billen van zijn ex- vrouw in zijn bevroren gedachten, toen was er een man met een sigaar, die hij de erfenis had geschonken. Hij boog eerbiedig over zijn kist, keek strak in het dode gezicht van de man die geen logica had gekend en fluisterde toen zachtjes met zijn bedroefde stem:
“Bravo!”
Helaas te laat, degene voor wie het bedoeld was hoort het niet meer.
Nee, helaas inderdaad.
31 augustus 2017 23:08
Beste baas,
de laatste boeken zijn verkocht, de sociale hulpverlening bestaat uit loketambtenaren, ik zie een glimlach, maar die is van een hond die op de stoep zit te poepen.
Ik heb niets meer te vertellen, er zijn nieuwe mensen in de straat komen wonen, de herrie behoort tot het verleden, het zijn nu keurige mensen, die er wonen.
Een schrijver mag liegen, ik heb een personage verzonnen die zichzelf speelt, hij heeft de mensen ondergebracht in groepen, en zelf behoort hij tot geen enkele groep.
Er is ook geen vervreemding meer, ik heb de projecties achter mij gelaten. Het heeft nooit iets met mij van doen gehad.
De empathie dwaalt nog steeds van een stadswijk in Amsterdam naar de grote Russische rivieren, het heeft geen vorm weten te vinden, alles bleef aannemelijk in de mist.
Ik heb het karakter zijn eigen schrijver laten worden, en hij is listig te werk gegaan. Hij heeft me de leugens uit handen genomen, niet die van mezelf, maar die van andere mensen.
Ik heb gedaan wat ik kon doen, voor mijn schamele salaris en de eerzucht van de dichters.
Mijn lichaam is versleten, ik kan niet meer op mijn rug zwemmen, de kat moet zijn eigen bak verschonen. Mijn buurvrouw verzorgd de kamerplanten.
Beste baas, ik ga nu naar bed, met jouw knappe vrouw, want jij bent overleden tijdens de avondwandeling, een jaar geleden.
Jeroen Splinterman
19 maart 2016 01:54
Wat moet ik zeggen over liefde
nu zich in de nacht een korst vormt
over de wonde die jij in mijn hart sloeg
die avond toen je thuiskwam van de kroeg
en is het een helpende korst
waaronder de wonde rust krijgt
om in ouderdom te genezen
nu je bent opgenomen in een gekkenhuis
waar de poppen aan het dansen zijn
en muizen scrabbelen op tafeltjes
groot genoeg voor een tennisles
wat moet ik vertellen over warmte en genegenheid
nu je de ware toedracht niet kent
omdat je niet van spelletjes houdt
en door het krabben de korst is verdwenen.
Trieste herinneringen met een open wond die niet wil helen.
Verdrietige woorden die mij ontroeren.
Mooi!
Het zal misschien wel weer genezen ...
blijf je gedachten van je af schrijven
12 december 2014 18:57
Gedachten
een erwt 

6 oktober 2016 00:15
Het vleugellamme huwelijksbootje van het computerreparatiebedrijf
Het vleugellamme huwelijksbootje
van op elkaar aangewezen ouders
was niet altijd een warm nest
verdriet om er mee om te gaan
gemis aan ondersteuning
mijn levensgeluk verpest
hadden vaak ruzie met elkaar
bijzijn van hun eigen kind
elkaar ooit echt bemind
geheim van eigen hart
is uit liefde geboren
ondanks alle hevige smart
nooit uit het oog verloren
vader is nu dood
verwekker is gegaan
moeder leeft in een andere wereld
waar vleugellamme vogels leven
met hunkeringen naar
het vleugellamme huwelijksbootje
van het computerreparatiebedrijf.
Spijtig te lezen dat je veel hebt gemist
maar zo duidelijk verwoord dat het een
trieste uitwerking naar mij heeft.
Zoals het er nu staat komt het inderdaad nogal hard over, gelukkig is de werkelijkheid in dit geval complexer en is dit maar een momentopname van een belichting op het verhaal, waar mee ik ook wil zeggen dat ik er ook veel mildere en warmere gedichten over heb geschreven.
Bedankt voor jouw reactie
22 juni 2015 01:41
Te oud om gretig te flirten
te jong voor een seksloos bestaan
ik vraag me in alle redelijkheid af
zijn er lekkere wijven op de maan?


