Amsturia Mobar Writer

Bij het eerste verkoopstalletje stond een

veel te lange rij mensen. Het wachten

zou te lang duren. Hij had geen geduld.

Bij het tweede verkoopstalletje, waar minder mensen

stonden, kwam hij een oude bekende tegen.

Zijn kleine hoofd stak boven de zware kraag

van zijn winterjas. Een dame, hij kon haar nog

herkennen. Hij herinnerde zich haar stemgeluid.

“Wat grappig dat jij ook een kerstboom koopt?”

“Dat had ik nooit van jou verwacht.”

“Wat leuk dat ik je hier nu tegenkom.”

“Je moet eens langskomen, dat kunnen we bijpraten.”

“Heb je haast?”

“Weet je wie ik laatst ook tegenkwam”.”

“Nou dat vertel ik je nog wel.”

“Hier heb je mijn adres.”

En weg was ze, met een middelgrote

kerstboom in haar hand.

Wij, jij, ik, Wildwolfje en misschien ook Alfons zijn samen in die gekke stomme film geboren, dat weten we, al sedert onze jeugd, daarom nemen we veilige afstand, van het heilige moeten en plegen de daad onder hemelse sterren, nabij glinsterende edelstenen, met glanzende beloftes waarin minnaars en geliefden in champagnebaden zwemmen en groeien in het zelfbeeld van afgelegde zomerdromen, zo zeer is onze liefde in elkaar gegroeid, en straalt onze onschuld over deze vrekken maatschappij.
Iedere nacht in zestig, misschien zeventig seconden, geef ik blonde Belinda, aan een andere man, om over haar te fantaseren tijdens die dwaze droom van heimwee, doet ze alles wat een man en zijn ziel kan behagen in vertrouwen gespiegeld in winkeletalageruiten, doorsmeerbeurten, overzichtelijke droomgebeurtenissen.

Ze lachte zo mooi, zeventien jaar en onbevangen, zonder handschoenen op naaldhakken in een roze rok, die ene woensdagmiddag toen ze samen met mij, wegliep uit haar vaders hand, en mij zoende in een telefooncel in Amsterdam West, schuilend voor een flinke regenbui, met een zak dropjes opgesloten achter nat geregend glas, en een telefoon die niet meer deed dan de kwartjes teruggeven totdat wij het niet meer probeerden, en Belinda steeds dichter bij mij kwam te staan in de benauwde ruimte, door die ene onverwachte zoen, raakten we beide in paniek, en zagen elkaar pas tijdens de winter terug. Maar toen was het te laat om er nog over te praten, en had Belinda inmiddels een andere vriend, die liever had, dat ik Belinda niet meer zag.

Peter Wildwolf.

© maart 2009, mobar

Met de stelling dat ieder mens tijdens zijn/haar leven ook een emotie wetenschapper is, wil ik Mobar's column nieuw leven in blazen.   Wat vind jij hiervan? Heb jij ook het gevoel dat je steeds gevarieërder wordt in het inschatten van de emoties van anderen? Of is inschatten niet het juiste woord, maar is omgaan met emoties voor jou heel vanzelfsprekend? Ik heb wel eens gelezen dat wijsheid de ideale samenwerking tussen gevoel en verstand is. Maar dat denken oorlogsmisdadigers en verslaafde moeders misschien ook? En dan al die mensen die hun gevoel volgen, wordt je daar niet een beetje suf van? Je ziet door de bomen het bos vaak niet meer en tenslotte wordt je helemaal doodgeknuffeld, totdat je er goed chagrijnig van wordt. Andere mensen zeggen dat het verstand het altijd moet overwinnen, maar daarmee verklaar je de wereld ook niet. Want wat is er verstandig aan oorlog, en waarom roepen zoveel mensen om de doodstraf? Ik ben er nog niet uit, mensen beweren in een vlaag van emotie vaak straffe dingen, maar wat als ze echt menen wat ze beweren. Krijgen we dan pas echt een burgeroorlog, omdat een mening belangrijker is dan naastenliefde. En al die mensen die een slechte jeugd hebben gehad. Hoe worden die opgevangen? Gewoon bij elkaar zetten op een boot met hoempapamuziek erbij en een hoop graffitti en ballonnen.

Laat eens wat van je horen door een reactie te geven.

Jouw emoties zijn van groot belang voor de wetenschap.

Met vriendelijke groet,

de Heer Mobar Vorstkasteel, augustus 2006

 108 x bekeken