Wandelpad der schaduwrijk! Sombere vogels roepen de echo die niets verstaat, wat wil je kwijt? Veelbelovende liederen, gevangen in die lokroep,
die almachtige roep bij de vijver van blinde zwarte wanhoop. Een bidden in verlegenheid,
het verlangen als een slimme vis die telkens opnieuw ontsnapt uit die angstkreet in de verte.
De horizon nadert de leegte, de schreeuw van de dwaas bereikt een onaangenaam volume.
Het schrijven van gedichten brengt ook veel van een persoonlijkheid aan het licht!
Wat voor iemand is het, iemand van de boerderij, of een gek uit het gesticht.
Soms lees je iemand veel en dan word je wel eens moe, het zoveelste gedicht over een vlinder of een koe. Het valt ook echt niet mee, al dat verwoorde wel en wee, je doet dan wel je best, maar een ander heeft de pest. Wat je beweerd is ook heel dom, maakt de tenen wel eens krom, je begaat per ongeluk een fout, en een ander vindt dat stout, of het niveau zit veel te laag, bij een schrijver in de maag. Misschien valt er nog wel het meest te bezien aan de hand van de minst gewaardeerde gedichten, en is het leven niet meer dan een enkele bladzijde beschreven met onzichtbare inkt in het boek van stilte. Misschien is het hoofdstuk - droomverlies – niet meer dan een enkele alinea in een fuik genaamd het lege boek, en dansen de maagden op de daken tijdens een concert van de stilte. Het is allemaal mogelijk met onzichtbare inkt, zolang het leven dit toelaat zal al het zielenleed met onzichtbare inkt geschreven worden.
Wandelpad der schaduwrijk! Sombere vogels roepen de echo die niets verstaat, wat wil je kwijt?
Is jouw ratio bestand tegen de leegte en hoor je het sombere geluid van het niets. Schrijf een gedicht over alles en niemand en ga er vandoor op je fiets.
Uit: Naakte ziel zorgen