oktober 1983 1

Frits de zwarte kater was in een ondeugende bui. Hij probeerde de leren bank van Emma te slopen. Bjarne kon hem niet de tuin in jagen, dus hij sloot hem op in de keuken om even af te koelen. De schade viel gelukkig mee, wat kleine krassen in het leer, van de krabbende kat. De plaid die in de woonkamerkast lag zou vast soelaas bieden. Frits had er een hekel aan als het regende.

Bjarne kon hem ook niet lang in de keuken laten. Er zat niets anders op dan hem even een kwartiertje aandacht te geven zodat hij zijn energie een beetje kwijt kon.

Het was leuk geweest met Frits. Achter een pingpong balletje aan hollen was voor hem een hele belevenis. Bjarne moest glimlachen om zijn capriolen.

Kees had dus een oogje op Bjarne, als hij zijn brief goed had begrepen. Bjarne kon niet ontkennen dat hij ook op Kees gesteld was, maar alle voorstellen die hij deed gingen hem voorlopig te ver. Intens en zonder taboes, ja ja, dat kon hij vinden, maar Bjarne had zich er niet in kunnen verdiepen. Hij kende de gevoelens nog niet goed.

Hij besloot een tijd te wachten met antwoorden, totdat hij zelf wat meer inzicht had in wat hij er nu eigenlijk mee moest.
Onderhuids voelde hij toch wel enige spanningen. De erotische foto’s en zijn onverbloemde liefdesbrief hadden er voor gezorgd dat Kees nog vaker in zijn gedachten was dan hij voorheen al was.

Ondertussen naderde de verjaardag van Bjarne. Maarten en Peter hadden een aardige verrassing bedacht. De voormalige danszaal in het huis van Jan Boter was omgetoverd in een donkerblauwe expositie ruimte. Peter Halm was de tekenwerkjes van Bjarne professioneel aan het naschilderen dankzij zijn fotografische geheugen.
“Het zinkend schip, de dronken diva, het eenzame eiland, ongeboren veulen, jongen telt snaren, de waanzinnige dans “ ze waren nu bijna allemaal door de kunstenaar Peter Halm op linnen doek vastgelegd. Bijna klaar voor de expositie en het verjaardagsfeest voor Bjarne Gosse.

Maarten Wolvenknaap was in overleg met Gerard Vroeg over wie er allemaal uitgenodigd moest worden.

Bjarne Gosse begon een beetje aan zichzelf te twijfelen. Hij dacht zelfs na over de voorstellen die Kees Broodakker had gedaan. Hij wilde komen logeren en dan samen met Bjarne slapen in zijn bed. Ze zouden dan wel zien wat er zou gaan gebeuren had hij geschreven. Intens en zonder taboes, wat bedoelde hij daar eigenlijk mee?

Misschien had Bjarne te veel laten merken dat hij Kees leuk vond en had Kees ook een onderhuids gevoel gehad wat niet meer te verdragen was. Wellicht was Kees daardoor tot zijn daden gekomen. Had hij daarom deze brief met onverbloemde emoties geschreven.
De jeugdige Bjarne blokkeerde. Hij durfde er niet aan te denken. Hij wilde op een andere manier over Kees denken. Bjarne had zijn brief bij de foto’s verstopt.

Peter Halm was bezig met de laatste kleurtoetsen op het schilderwerk “jongen telt snaren”. Subtiele schaduwpartijen gaven het werk een poëtische zeggingskracht.
Die nacht droomde Bjarne over Kees. Het was een vreemde maar hartstochtelijke droom. Misschien bracht het helderheid over wat hij al die tijd onderhuids had gevoeld. Intens en zonder taboes, het kwartje begon te vallen.
Bjarne had niet veel tijd om er over na te denken. De school zou binnenkort weer gaan beginnen en hij moest studeren voor de eerste testen die hij moest doen voor de examens die hij niet had gehaald.
Peter Halm was in zijn atelier bezig met de lijnvoering van het schilderwerk “de waanzinnige dans”. Zijn geheugen maakte overuren.

oktober 1983 2

De schrijver Jan Boter was een charismatische man, met een donkere schaduw achter zijn zwarte lederen jas.
Hij deelde graag zijn rijkdom met jongeren, die hij opnam in zijn schrijverscultuur, door over hen schrijven. Ooit was hij van plan om in de voormalige danszaal te gaan wonen, en de rest van het huis te verhuren, om aan een extra inkomen te komen. Het kwam hem goed uit dat Maarten de zaal had opgeknapt voor het verjaardagsfeest voor Bjarne.


Het kroegmaatje van Bjarne uit de Nachtraaf, de flierefluiter Gerard Vroeg was uitgekozen als model voor een reclameserie voor een bekend kledingmerk. Zijn foto kwam in verschillende tijdschriften. Het ging hem voor de wind. En de kleren stonden hem goed.

Hij was, na het drinken van een halve liter wodka om het te vieren,op de laatste wolk gaan liggen om naar huis te gaan en hij had toen een nieuw licht verteerbaar erotisch gedicht geschreven.
Hij stuurde Bjarne het gedicht met onverbloemde emoties per post. Toen Bjarne het las kreeg hij rooie oortjes en vochtige ogen. Hij dacht aan de bloemen van de nacht. In zijn gedachten verschenen de laatste woorden van de brief van Kees.
“Telkens als ik aan liefde denk, denk ik aan Jou. Telkens als ik mooie dingen zie,
denk ik aan Jou. Wanneer ik in de problemen zit, denk ik aan Jou. Wanneer ik gelukkig ben,
voel ik je bij me.”


De erudiete Emma en de jeugdige Bjarne waren weer eens in een pittige discussie beland. Ze raadde hem het af om zich aan te sluiten bij een vereniging voor amateur schrijvers. Toen hij om de reden vroeg was ze duidelijk. Er liepen bij dat soort private clubjes allemaal kunstmatige autoriteiten rond, die de klok hadden horen luiden, maar die niet wisten waar de klepel hing. Zo vertelde ze met opgewonden stem.
Bjarne vroeg zich af waarom ze zo fanatiek werd. Hij mocht toch zelf beslissen wat hij van plan was met zijn leven. Ze zag kennelijk de gezelligheid en het stimulerende effect van de communicatie over het hoofd.
Ze bleef maar doorgaan, er stonden allerlei marsmannetjes en kruidenvrouwtjes in haar geheugen gegrift die haar gegriefd hadden. Zogenaamde leidende figuren die anderen hun keurslijf probeerden aan te meten. Het was veel beter volgens Emma om eerst eens wat echte literatuur te lezen en vervolgens zijn eigen weg te zoeken. De wereld wemelde van allerlei clubjes waar mensen hun eieren kwijt konden.
“Het is niets voor jou Bjarne, jij bent veel te eigenzinnig, je krijgt het binnen de kortste keren aan de stok met die dominante onnozelaars.”
Van dat laatste schrok Bjarne, want ze was immers zelf dominant, met dat verschil dat haar schoonheid en expertise dat toestonden. Hoe dan ook, de jeugdige Bjarne kreeg een onderbuikgevoel van haar fanatisme. En hij nam alles wat ze zei voor waarheid aan.
De dagen dat ze weg was ging Bjarne Gosse in de avond naar de Nachtraaf om er Gerard Vroeg te ontmoeten.
Het was een vreemde gast die Gerard Vroeg. Het ene moment zat hij in zak en as, een paar weken later ging het hem voor de wind. Maar dat kon kort duren, want hij gaf zijn geld, wanneer hij het had met graagte uit aan dure sieraden en cadeautjes voor het vrouwelijke schoon. Hij had een bijna dierlijke elegantie. Een knap gezicht en een soepel lichaam.
Hij had Maarten een lijst met namen gegeven, van mensen die Bjarne graag op zijn verjaardag zou willen zien. Peter Halm de schilder, Alex Huppelrat, de student sociologie, Arnold Roodkop de muziekdeskundige, Arthur en Trudy van school, Mohammed van de vechtsportvereniging, een paar vrienden van Gerard zelf, Mieke en Paultje van de universiteit, Berend zijn vroegere buurman, Lizzy van de carnavalsvereniging, de vriend van Peter Halm, nog wat mensen uit het uitgangsleven en een bekende fotograaf uit Amsterdam, en natuurlijk de eigenaar van de voormalige danszaal Jan Boter en Maarten en Gerard zelf. Ze kwamen uit op ongeveer vijfentwintig mensen.
Ze maakten een plan voor de catering en een muziekinstallatie.
Ze belden met Peter Halm over wanneer de schilderwerken werden opgehangen.
Jan Boter vond alles goed.

oktober 1983 3

De frivole Emma was opnieuw in Parijs, de hoofdstad van Frankrijk. Het was haar lievelingsstad.
Bjarne Gosse was alleen met Frits in het grote huis aan het nadenken.

Alhoewel het geen moment in Bjarne op kwam om Kees Broodakker daadwerkelijk uit te nodigen om met hem te slapen hadden zijn ondubbelzinnige pogingen om hem te versieren en samen de liefde te beleven Bjarne opgezadeld met een onderhuids verlangen. Misschien was het normale nieuwsgierigheid, of zelfs meer dan dat.

Bjarne Gosse dacht inmiddels veel vaker aan Kees Broodakker dan aan Emma Petronella.
Ze had weer niets laten horen sinds ze in Parijs zat. Dat deed ze vaker wanneer ze in het buitenland was.
De vermoedens dat ze daar wellicht een minnaar had kon Bjarne niet bevestigen. Wel was het vreemd dat ze telkens terugkwam met luxe cadeautjes wanneer ze in de Franse hoofdstad was geweest.

Sinds de brieven die Emma uit Amerika had gestuurd, toen ze daar verbleef, was Bjarne op alles voorbereid. Ze viel op machtige mannen, met geld en status. Daar kon ze geen nee tegen zeggen. De jeugdige Bjarne was niet meer dan haar speeltje. Ze had waarschijnlijk meer minnaars dan dat hij vingers op een hand had. Waarom bleef hij van haar houden en liet hij niet gewoon duidelijk merken dat dit op moest houden. Hij woonde in haar huis, hij verzorgde haar zwarte kater en hij beminde haar wanneer ze liefde te kort kwam. Ze vond het allemaal vanzelfsprekend. Zijn onzekerheid nam toe.

Waar kwam haar fanatisme me toch vandaan. En waar moest hij heen met zijn onderbuikgevoel.
Nooit vertelde ze hem dat hij de enige was. Die ene man in haar leven waar ze mee verder zou willen gaan. Het belemmerde zijn gevoelsleven. Hij voelde zich af en toe leeg en verlaten en hij snakte naar liefde.
Echte liefde! Alsof liefde het enige was dat hem nog kon redden.
Emma zou in ieder geval niet op zijn verjaardag verschijnen, ze had het te druk in haar lievelingsstad
Parijs.

In Utrecht werden de slingers en de schilderijen opgehangen in de voormalige danszaal. De donkerblauwe zaal kwam er feestelijk uit te zien.
In een hoek van de zaal werd de imposante stereo-installatie van Gerard Vroeg neergezet. Hij was de aangewezen persoon om de muziek op de verjaardag van Bjarne te verzorgen. Hij had al vast wat vinylplaten klaargezet. David Bowie mocht natuurlijk niet ontbreken en the Cure en de ska muziek van the Specials en Madness.

Jan Boter had een speciale cider uit Frankrijk laten komen. Drie dozen met vierentwintig flesjes.
Christiaan Buurtveen had vier flessen sterke drank voor in de bar van het feest ter beschikking gesteld.
Peter Halm had zijn tanden gezet in het maken van heerlijke versnaperingen voor de gasten op het feest.

Maarten Wolvenknaap had voor Bjarne een feesthoedje gekocht, zodat iedereen kon zien wie het jarige feestbeest was.

De bekende fotograaf uit Amsterdam kocht een taart met eenentwintig kaarsjes. Die moest Bjarne in een keer uitblazen, wanneer het zover was. De verjaardag van Bjarne was aanstaande en Emma was bij haar vriendin in Parijs.

Jan Boter kwam de voormalige danszaal binnen met een glas whisky in zijn hand. Hij bewonderde de schilderwerken die Peter Halm had vervaardigd naar aanleiding van de prille kunst van Bjarne.

Hij vroeg zich af of hij niet wat van zijn rijke schrijversvrienden kon uitnodigen voor het feest van Bjarne, misschien hadden ze belangstelling voor dit frisse schilderwerk. Maar hij moest het eerst overleggen met Maarten Wolvenknaap want die was verantwoordelijk voor de organisatie van het feest.

Maarten voerde een pittige discussie over het feest met Jan Boter. Was het niet alleen bedoeld voor jongeren? En wat zouden die ervan vinden om met oudere mensen een feest te vieren? Na de nodige argumenten over en weer stemde Maarten in met het plan van Jan Boter. Jan mocht een beperkt aantal ouderen uitnodigen op voorwaarde dat ze iets zouden bijdragen aan het feest. Jan Boter vond het prima, zijn vrienden waren gewend een fles wijn, een kaas assortiment of een kratje bier mee te nemen voor feestelijke bijeenkomsten. De verjaardag van Bjarne met de bijhorende expositie was een uitstekende gelegenheid om in een gezellige sfeer zijn oudere vrienden weer eens te ontmoeten. Maarten was tevreden. Hij bedankte Jan met een goed bedoelde zoen op zijn lippen.
Jan schreef een uitnodiging voor zijn vrienden Joop van Teil uit Amsterdam, Rinus van Werelden uit Rotterdam, en Paulus Bontkwal uit Breda. Het waren alle drie kunstliefhebbers die wel van een feestje hielden. Hij nodigde ook twee vrouwen uit. Anita Dalstraat en Esther Bevillia, beiden werkzaam in de kunst en cultuursector.

Paulus was in zijn keuken in Breda bezig met de vervaardiging van een pastasalade. Ideaal op het feest met verse stokbrood en knoflookboter.

Esther was in haar keuken in Haarlem bezig met het maken van een voedzame groentesoep. Ideaal voor late gasten op een feest met hongerige jongeren.

Joop van Teil kocht een extra sixpack bier bij de supermarkt op de hoek.

Rinus kocht in een slijterij in Rotterdam zes flessen wijn met tien procent korting.

Nog twee dagen en dan was het zover. Dan kon het verjaardagsfeest losbarsten.

Bjarne Gosse wist nog steeds van niets. Niemand had hem iets verteld of ook maar iets laten doorschemeren over hetgeen dat stond te gebeuren.

Hij maakte zich zorgen over school en over zijn gevoelsleven. Hij was niet van plan om zijn verjaardag te gaan vieren.

oktober 1983 4

Het werd de hoogste tijd voor een nieuw verhaal in het leven van Bjarne. Een gebeurtenis die de moeite waard was om te herinneren. Zelf had hij nog niets in de gaten, maar zijn vrienden hadden al hun energie in de voorbereiding van het feest gestoken.
Hoe moesten ze hem naar het huis van Jan Boter lokken om de verrassing compleet te maken?

Bjarne was in overpeinzing over het verdere verloop van zijn leven. Hoe lang zou hij het nog uithouden in het huis van zijn hospita. Hij was verbaasd dat hij een uitnodiging van de schrijver Jan Boter om op zijn verjaardag om vier uur in de middag een kop thee te komen drinken.
Hij besloot toch te gaan, zijn nieuwsgierigheid won het van zijn sociale angst.

In de voormalige danszaal waren de eerste bezoekers al aanwezig. De beste vrienden van Bjarne.
Gerard droeg een donkerpaarse broek en een rode sweater. Hij was alvast aan het warm draaien in de geïmproviseerde discotheek. Er klonk muziek van David Bowie.
Christiaan Buurtveen was de door Peter Halm vervaardigde kunstwerken aan het bekijken.
Hij had een glas met oude jenever in zijn handen en nam daar af en toe een slok van.
Jan Boter kwam naar hem toegelopen. “Bjarne komt zo!” vertrouwde Jan, Christiaan toe.
Maarten zette de stoelen en bankjes klaar voor de gasten die wilden zitten. Hij droeg een donkerblauwe jeansbroek en een lichtblauw spijkerjasje met daaronder een donkerblauwe sweater.
Jan Boter en Christiaan waren in een gesprek verwikkeld. Het ging over de werken van Peter Halm, die juist op dat moment aanbelde om zich ook toegang tot het feest te verschaffen.

Maarten deed hoffelijk de deur voor de kunstenaar open. De twee kenden elkaar uit de kroeg.
Peter gaf Maarten een compliment over zijn outfit. Maarten bloosde en stamelde:
“Dank je wel Peter en welkom op het feest voor Bjarne!”

Bjarne liep de straat waar het feest was in. Niets vermoedend belde hij aan. Hij hoorde muziek.
Maarten deed enthousiast de deur open en zette met zijn joviale stem een lied in.
“Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria!” Bjarne begon te vermoeden dat er meer stond te gebeuren dan een kopje thee drinken. Hij moest zijn verlegenheid overwinnen. Maarten droeg een feestmuts en bracht Bjarne naar de voormalige danszaal. Iedereen begon te zingen. “Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria! Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria!”
Bjarne was aangenaam verrast en liep meteen naar de bar waar hij een glas cider kreeg aangeboden
door een charmante ober die hij niet herkende omdat de ober het kostuum van een konijn droeg.

Daar kwam Jan Boter de feestzaal binnen. Het was een imposante verschijning in zijn strakke leren pak en bijbehorende lederen pet. Hij liep op Bjarne af en feliciteerde hem met zijn verjaardag.
Voorzichtig keek Bjarne om zich heen. Er waren meer mensen onherkenbaar verkleed als grappige dieren. Hij herkende ze niet.

Toen zag Bjarne de kunstwerken aan de muur. Hij herkende onmiddellijk dat het werken waren die door zijn eigen werken waren geïnspireerd. Maar wat zag het er nu professioneel uit door de kundige handen van de kunstenaar Peter Halm. Peter Halm kwam naar hem toe gelopen toe hij de blije Bjarne zag. Hij was gekleed in een donkerrood fluwelen pak. Een gedurfde outfit voor de jonge succesvolle kunstenaar. Bjarne wist niet goed hoe hij Peter moest bedanken.
“Wat vind je ervan, ik heb ze gemaakt nadat ik jouw werk goed had bestudeerd.” zei Peter half lachend tegen de jarige Bjarne. “Geweldig echt geweldig” antwoordde Bjarne en hij nam een flinke slok van de cider uit het glas dat inmiddels half leeg was. Peter gaf Bjarne een stevige knuffel en een zoen op zijn hoge voorhoofd. “We gaan proberen ze te verkopen Bjarne, er komen wat rijke dames in de loop van de avond, dus wie weet gaat het lukken.” Bjarne keek Peter met grote ogen aan en dronk toen de rest van het glas leeg.
Hij ging weer terug naar de als konijn verkleedde ober om een nieuw glas te halen. De cider smaakte voortreffelijk. Het was zijn verjaardag, dit had hij echt nooit verwacht. Hij genoot van de aandacht. Sommige gasten hadden een cadeau voor hem meegebracht. Van Berend kreeg hij een dure ballpoint van het merk Parker. “Om je gedichten mee te schrijven Bjarne!” zei hij toen hij het cadeau aan Bjarne gaf. “Bjarne schrijft zijn gedichten met een ganzenveer Berend!” grapte Maarten
die zich vrolijk aan het vermaken was met de gasten op het feest voor Bjarne.

Plotseling klonk het lied “Heart of gold” van de Canadese zanger Neil Young door de zaal. Bjarne keek naar de deejay en hij herkende Gerard Vroeg die naar hem zwaaide van achter de draaitafels.

Het konijn, de ober, de man die de drankjes verzorgde had zijn kostuum uitgetrokken. Bjarne herkende onmiddellijk zijn klasgenoot Arthur die het te warm had gekregen in zijn vermomming als konijn. Ook de gorilla deed zijn pak uit. Het bleek Jaap te zijn. De leerling die vorig jaar afgestudeerd was. Langzaam kwamen er meer gasten binnen.

De bekende fotograaf uit Amsterdam kwam met een duur fototoestel om op het feest foto’s te maken. Maarten drong er op aan om het niet al te opzichtig te doen. De fotograaf had de verjaardagstaart bij zich. Zorgvuldig werden de eenentwintig kaarsjes aangestoken.
Bjarne had er drie keer blazen voor nodig om ze weer uit te krijgen. Opnieuw werd er gezongen:
“Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria! Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria!”

Schrijver: Bjarne Gosse