oktober 1983 5

“Eerst zien en dan geloven!” De stem van Anita klonk helder en duidelijk. Hoe ze op het verjaardagsfeestje van Bjarne terecht was gekomen, wist ze niet meer. Maar het was goed dat ze er was, ze bracht gezelligheid mee, met haar goedgemutste opmerkingen. Ze was in een gesprek gewikkeld met Maarten, die zich goed leek te vermaken op het feest.

Bjarne was druk aan praten met Edith, die hem een kamerplant had cadeau gedaan. Een sanseveria,
in de volksmond ook wel vrouwentong genoemd. De verzorging was eenvoudig, Bjarne luisterde, maar hij dacht op zijn verjaardag aan andere zaken. Hij keek naar Arthur die met ontbloot bovenlichaam de drankjes verzorgde.

Edith liep richting Anita, toen Bjarne een nieuw drankje ging halen. Op dat moment kwam Kees Broodakker de feestzaal binnen. Goed gekleed in een vlotte outfit. In opperbeste stemming en met een prachtig cadeau voor Bjarne bij zich. Het boek “Op weg naar het einde” van de schrijver Gerard Reve. Want hij wist dat Bjarne zo van “De avonden” had genoten.

Bjarne schrok toen hij Kees in zijn ooghoeken zag. Hij zag er aantrekkelijk uit in zijn hedendaagse outfit. Bjarne zag onmiddellijk dat hij goedgemutst was. Hij nam het geschenk dankbaar in ontvangst. Het bleef bij formele beleefdheden, maar in zijn diepste binnenste was Bjarne verheugd dat Kees op zijn verjaardag verscheen.

Anita probeerde Edith uit te leggen waarom het eerst zien en dan geloven was, terwijl Edith het graag over de sanseveria wilde hebben, omdat het een plant was, die graag in de slaapkamer verbleef, vanwege het vermogen om in de nacht zuurstof aan te maken. Anita was opgetogen, ze dacht dat Edith haar begreep, terwijl ze gewoon langs elkaar heen praatten.

Bjarne verwees Kees naar Arthur. “Daar bij die Tarzan kun je een drankje halen Kees”
Kees knikte begrijpend en liep naar de bar waar Arthur voor de drankjes zorgde.
Bjarne legde “Op weg naar het einde” bij de andere geschenken en stortte zich met volle teugen op het feest.

De in het leer geklede schrijver Jan Boter kwam op hem afgelopen. Hij had een sigaret in zijn hand, niet de eerste die late middag. De zaal begon rokerig te worden. Anita vroeg of de buitendeuren open konden. Nog voordat Jan Boter bij Bjarne arriveerde. Een gevoel van dankbaarheid vervulde Bjarne. Wie was deze man, die dit feest had mogelijk gemaakt.

Met veel bombarie arriveerde Joop van Teil in de zaal. Iedereen moest er kennelijk notie van nemen dat hij gearriveerd was/ Hij had niet eens een cadeau bij zich, alleen een sixpack van zijn favoriete Ierse bier, zodat hij zichzelf die avond kon voorzien. Jan Boter ging onmiddellijk naar zijn bevriende collega, hij was kennelijk vergeten dat hij onderweg was naar de jarige Bjarne.

Anita was blij dat er wat verse lucht de feestzaal binnenstroomde. Naarmate de avond naderde kwamen er meer mannen die rookten. Dan was het toch fijn dat zij hen naar de openstaande deuren kon verwijzen. Edith probeerde het bij iemand anders met haar vrouwentongen. Ze vond bij Jaap een gewillig oor. Jaap hield van kamerplanten en hij vond Edith aantrekkelijk.

“Eerst zien en dan geloven!” De stem van Anita klonk helder en duidelijk. Ze had weer iemand anders gevonden voor haar heldere theorieën. Bjarne besloot een praatje met Kees aan te gaan.
Maar Kees was nergens te vinden. Hij had kennelijk de zaal weer verlaten, onopvallend, zonder iets te zeggen.
Eindelijk hadden Jan Boter en Joop van Teil een zinnig gesprek met elkaar. Ze hadden elkaar maanden niet gesproken. Het gesprek kwam al snel op de grote afwezige, Emma Petronella, die in haar lievelingsstad Parijs verbleef.

Bjarne zag dat ook de barman Arthur was verdwenen en dat de gasten uit de onbeheerde bar zelf de drankjes pakten. Hij liet het zo maar gaan, kennelijk hoorde dat bij de organisatie. Opnieuw klonk er een lied van David Bowie door de zaal. Gerard Vroeg kreeg de eerste mensen aan het dansen.
Trudy, Jaap, Anita, en Edith bewogen zwierig over de geïmproviseerde dansvloer in het midden van de zaal. Alex Huppelrat keek met een glas wijn in zijn handen naar de bewegende mensen. Hij was blij dat Bjarne even een praatje met hem kwam maken.
“Is het nog wat geworden met dan onderzoek Alex?’ vroeg Bjarne nieuwsgierig, zonder de bedoeling om een lang gesprek aan te gaan. Maar Alex was een handige prater, hij wist de aandacht van de jarige Bjarne toen minuten vast te houden. Het was fijn dat het allemaal niet voor niets was geweest, zoveel was Bjarne wel wijzer geworden, toen hij zag dat Kees de zaal weer betrad.
Kennelijk was hij even weggeweest, hij had nu gezelschap van Paulus uit Breda. Ze waren druk aan het praten en vroegen Bjarne om een drankje. Bjarne gaf ze twee flesjes van de kostbare Franse cider die Jan Boter uit Frankrijk had laten komen. Ze reageerden allebei enthousiast en liepen toen naar de hoek van de zaal om daar op een bank plaats te nemen.

Eindelijk had Jan Boter de jarige Bjarne gevonden. “Gefeliciteerd kerel, het begint aardig vol te stromen. Ik hoop dat je het naar je zin hebt.” “Ja, het is geweldig, wat een mooie ruimte en leuke mensen”, antwoordde Bjarne enthousiast terwijl hij voor zichzelf en Jan Boter een glas cider inschonk.
“Luister Bjarne, ik heb zojuist met Joop van Teil gesproken en hij heeft belangstelling voor het werk “Jongen telt snaren” dat Peter naar aanleiding van jouw werk heeft geschilderd. Als de deal doorgaat krijgen Peter en jij ieder de helft van het geld. Wat vind je daarvan?”
Bjarne had een brok in zijn keel, die hij wegspoelde met de cider.
“Ja, maar het is toch door Peter geschilderd?”
“Ja, klopt Bjarne, maar hij heeft de inspiratie uit jouw werk gehaald.”
“Ja als Peter daarmee akkoord gaat vind ik dat ook leuk”, antwoordde Bjarne.
“Ik heb het er al met Peter over gehad. Hij vindt het prima!”
“Leuk”. Bjarne liet een bevrijdende glimlach zien. Jan was onderweg naar Peter.

oktober 1983 6

Bjarne liep opgetogen naar de plek waar het schilderwerk “Jongen telt snaren” hing. Hij had het glas met cider nog in zijn handen. Eindelijk kwam Kees Broodakker naar hem toe. Hij had een vermoeid gezicht en je kon zien dat hij iets teveel had gedronken. Hij zei iets onverstaanbaars tegen Bjarne, die het niet goed kon horen omdat de muziek vrij hard stond vanwege de dansende mensen.
“Wat vind jij ervan? “ probeerde Bjarne terwijl hij wees naar het schilderwerk.
“Apart, apart” zei Kees half schreeuwend, kennelijk enthousiast dat hij de aandacht van de jarige Bjarne pakte. Hij kwam nog dichterbij Bjarne staan en stamelde toen opnieuw iets onverstaanbaars.
Bjarne keek richting de deejay Gerard, maar die was te druk met muziek uitzoeken. Hij keek niet naar de zaal en er zat niets anders op, dan naar hem toe gaan en vragen of het iets minder hard kon.
Kees probeerde nog achter Bjarne aan te lopen, maar koos er toen voor om met zijn drankje naar Alex te gaan. Ook Alex had inmiddels een flinke slok op en omdat ze verder van de geluidspeakers
vandaan zaten konden ze elkaar redelijk verstaan. “Kijk Bjarne eens genieten.” begon Kees, terwijl Alex beamend over een onderzoek begon. Anita was gestopt met dansen, de muziek werd zachter gezet. Het was weer mogelijk om gesprekken te voeren.

Joop van Teil kwam opscheppen over dat hij zojuist een schilderwerk had gekocht. Bjarne was trots en Peter was gelukkig met het feit dat hij iets voor Bjarne had kunnen doen.
Gerard Vroeg had een schuifelplaat opgezet. “I’m not in love”van 10cc.
Alex en Kees gingen met elkaar schuifelen, af en toe de andere kant opdraaiend, langs de mensen die er stonden te praten.

Arnold Roodkop kwam de zaal binnen. Hij had een groot strandlaken voor Bjarne gekocht.
Bjarne was er blij mee en hij was inmiddels zo aangeschoten dat hij Arnold spontaan omhelsde met een hees dankjewel in zijn achterhoofd. Er zat voor Bjarne niets anders op dan zelf ook te gaan dansen, voorzichtig met trage bewegingen langs de gasten. Niet verliefd, maar ook niet helemaal nuchter meer. Joop van Teil deed even net alsof hij mee kwam dansen en liep toen naar Arnold die hij kende van vroeger, toen ze samen op de school voor journalistiek zaten.

Arthur was weer teruggekeerd. Toen Bjarne ging informeren bleek dat hij boven in de keuken de versnaperingen had voorbereid. Hij had inmiddels een hemd aangetrokken.

Rinus van Werelden uit Rotterdam arriveerde om zeven uur in de avond op het feest. Hij was in een opperbeste stemming en liep direct op Jan Boter af om zich te laten informeren wie van de gasten de jarige was. De jarige was aan het dansen met Kees. Alex was met Joop van Teil in gesprek.

Nieuwe bezoekers kamen op het feest dat nu in volle gang was. Mieke en Paultje arriveerden met een grote bos donkerpaarse gladiolen. Mieke gaf de dansende Bjarne een zoen en overhandigde hem de bloemen. Bjarne bloosde en bracht de bloemen naar Arthur met het verzoek om ze in een vaas te zetten. Arthur mompelde iets onverstaanbaars en ging toen op zoek naar een vaas.

Mohammed van de vechtsportvereniging kwam binnen. Hij had Bjarne in het verleden geleerd hoe hij zich door middel van simpele armbewegingen kon verdedigen. Hij zag er gezond uit en hij had voor de jarige Bjarne een doos kleurpotloden meegebracht. Bjarne nam de kleurpotloden dankbaar in ontvangst. “Dank je wel Mohammed, en welkom op het feest!” Mohammed dronk geen alcohol maar deed zich tegoed aan een glas gemberlimonade, door Arthur voor hem ingeschonken.

Anita werd steeds uitbundiger, het leek erop alsof zij slecht tegen de alcohol kon, of juist heel goed want ze zong luidkeels mee met het lied van Madness “ Nightboat to Cairo.”

Trudy van school arriveerde op het feest. Ze had drie vriendinnen meegenomen en een drietal washandjes voor Bjarne als cadeau. De vier meiden gingen onmiddellijk dansen. Trudy had een opvallende rode jurk aan. Ze was wat dikker dan voorheen.

De in het donker leer geklede schrijver Jan Boter bracht de donkerblonde Bjarne zijn verjaardagsgeschenk. Een boek. Jan wist dat Bjarne van lezen hield. Ongeduldig haalde het vrolijke verpakkingspapier van zijn in dank aanvaarde geschenk. Een boek: “De komedianten” van de beroemde Nederlandse schrijver Louis Couperus. Bjarne glunderde. Hij had al eerder met veel genoegen een boek van deze schrijver gelezen. En het was een boek dat op de leeslijst voor school stond.

Gerard Vroeg liet zijn favoriete lied “Heroes” van David Bowie door de rokerige zaal klinken.
Anita was inmiddels dronken, ze zong niet, ze schreeuwde. En niemand wist eigenlijk waarom.

Trudy zag er schitterend uit in haar opvallende rode jurk. Ze probeerde zo ver mogelijk bij Anita vandaan te gaan dansen. Wat niet helemaal lukte, want de danszaal werd steeds voller met verwachte en onverwachte bezoekers die erbij wilde zijn, toen Bjarne volwassen werd.

Bloemen, kamerplanten, boeken, washandjes, kleurpotloden, varkensharen kwasten, een fossiele gelukssteen, wierook, en twee langspeelplaten van vinyl. De lijst met gekregen cadeaus werd steeds uitgebreider en de avond was pas halverwege.

Een vreemd gevoel van geluk overviel de jarige Bjarne. Dit was het mooiste verjaardagsfeest uit zijn leven. Nu kon hij voortaan als volwassen vent op zoek naar een bruid.

Emma Petronella had hem een kaartje gestuurd voor zijn verjaardagsfeest. Verzonden uit het verre Parijs. Een zwart wit afbeelding van Charlie Chaplin, in een ludieke houding, met zijn karakteristieke verschijning. Het was jammer dat ze er niet bij kon zijn op deze belangrijke avond in het leven van Bjarne.

Kees Broodakker had zichzelf weer teruggevonden. Hij zag er gelukkig uit, minder zorgelijk dan voorheen. Bjarne wist niet dat hij zo goed kon dansen. Kees bleef dansen. Van het ene lied naar het andere.

oktober 1983 7

De vlotte Maarten kon het mooi vertellen. Even makkelijk geld verdienen met de handel. De verlegen Bjarne hoorde het aan, maar hij vertrouwde hem niet. Anita was nog steeds nadrukkelijk aanwezig, haar stem klonk zachter dan eerder op de avond. Er was warme groentesoep geserveerd door vrienden van Gerard. Dat was goed in de smaak gevallen. De stemming was gemoedelijk anders. Alsof het feest ieder ogenblik weer los kon barsten.

Er kwamen meer vrienden van Gerard, sommigen in travestiet outfit met uitdagend opgemaakte ogen. En er waren oude schrijversvrienden van Jan Boter. Bjarne begreep niet waarom Maarten het weer probeerde. Hij had geen belangstelling in de handel van het verboden kruid. Hij rookte soms even mee, een paar haaltjes van een goed gebouwde joint. Dan was hij weer weg, opnieuw op de dansvloer om de dansende Broodakker te bewonderen. Eindelijk had Kees het naar zijn zin.

Maarten had een ander gezelschap gevonden om zijn verkooppraatjes te bevorderen. Joop van Teil leek wel interesse te hebben in een variant uit de Noord Afrikaanse woestijn. Daar kon hij zijn vingers niet aan branden. Hij gaf Maarten wat extra cash vanwege zijn mooie blauwe oogopslag.

Gerard Vroeg had wel erg veel vrienden van zichzelf uitgenodigd. Alsof ze op de gratis drank afkwamen. De cider van Jan Boter vond gretig aftrek. Er werd gedronken en gedronken, gedanst en er werden verhalen verteld.

Florian van D. kwam de feestzaal binnen met een wonderbaarlijk geschenk voor Bjarne. Een muts voor koude winterdagen. Bjarne was er blij mee. Het was nog geen winter, maar die muts stond hem goed. Overal klonken er stemmen in de rokerige feestzaal.

Maarten kon het mooi vertellen. De aanwezige schaars geklede vrouwen hingen aan zijn lippen. Bjarne ving flarden van gesprekken op, maar er was niemand die het gesprek met hem aanging.

Alfons Bortano had het hoogste woord in de hoek waar de schrijvers zaten. Hij gedroeg zich alsof hij de jarige was, en niet Bjarne die deze dag volwassen werd. Af en toe keek hij jaloers naar de vele geschenken die Bjarne voor zijn verjaardag had gekregen. Florian kon de opschepperij van Alfons niet verdragen en liep naar het groepje rond de vertellende Maarten. Gerard Vroeg vond het tijd worden om een rondje muziek te starten na een pauze van dertig minuten vanwege de genuttigde groentesoep.
Het feest kwam weer opgang met wat oude disco knallers uit de jaren zeventig. Anita begon onmiddellijk te dansen. Andere dames kozen het pad naar de kleine dansvloer.

Alfons had het hoogste woord, hij blufte, terwijl Maarten terug blufte. Bjarne probeerde zich op zijn verjaardag niet te ergeren. Het was beter als hij even ergens alleen ging zitten. In de hoek vond hij een lege stoel. Hij zag hoe de mensen plezier hadden en hij was tevreden met dit volwassen gevoel.

Maarten kon het mooi vertellen. Hij had van Bjarne gehoord over de onzichtbare stad. Waarom hoorde hij haar echoloze naam achter iedere ondenkbare horizon?
Bjarne hield zich afzijdig van de verhalende discussie. Hij wilde zo dicht mogelijk bij Kees dansen, zolang de muziek dat toeliet. By the rivers of Babylon. I feel love.

Joop van Teil werd steeds uitbundiger. Hij besloot een tweede schilderwerk aan te schaffen.
Hij had er lang naar staan kijken en toen zijn besluit genomen om “de waanzinnige dans” te kopen.
Jan Boter kwam naar de dansvloer, maar in plaats van het goede nieuws aan Bjarne te vertellen, raakte hij verwikkeld in een dansuitdaging met Anita, die haar zinnen op de bekende schrijver had gezet.

De jarige Bjarne keek vanuit de hoek van de feestzaal toe hoe het dansende paar de dansvloer veroverde, met snelle voeten en zwierige bewegingen.

“Je hoeft niet alles, waar je zelf niet in gelooft, belachelijk te maken voor anderen!” Maarten verhief zijn stem tegenover Berend, die het kennelijk over politiek had. Esther probeerde de boel te sussen, maar kreeg per ongeluk een glas bier over haar elegante jurk. Even leek het gebeuren uit de hand te lopen, er werden boze dingen geroepen, maar een grappige opmerking van Anita over de onhandigheid van mannen wist de situatie te redden.

Berend had het altijd over politiek, op momenten tijdens feesten. Wat kwam hij doen op het feest met zijn nuchtere blik. Bjarne werd rustig wanneer hij hem zag, maar hij ging liever niet met hem in discussie. Het was altijd net alsof hij meer wist dan andere mensen. Over de economie en de geheime agenda van politici.

Gerard Vroeg deed een gewaagde en geslaagde poging om het feest weer op gang te brengen.
“I need a hot shot!” klonk er in ritmische discoklanken door de ruimte.
Jan en Anita deden er nog een schepje bovenop en hadden op de dansvloer het rijk alleen.
Uitdagend met ontblote bovenlijven deden ze een bezwerende dans ter ere van de verjaardagsgoden.
Bjarne kon niet meer uit zijn woorden komen. Hij stotterde, zoals hij ook vroeger gestotterd had.

“Hoe is het om volwassen te zijn?” vroeg Kees die zelf drie maanden ouder was dan de jarige Bjarne. Bjarne keek op vanaf zijn stoel. Hij hoorde de stemmen in de verte en hij had de stem van Kees gehoord.

oktober 1983 8

Bjarne gaf geen antwoord, aan zijn oogopslag was te zien dat hij in een roes verkeerde.
Kees drong niet aan. Hij wist amper zelf hoe het was om volwassen te zijn.
Het feest was nu volop gaande. De travestieten uit het vriendengroepje van Gerard gaven op de muziek van Grace Jones een show weg die met applaus werd ontvangen. Overal waren er koekjes, borrelnootjes en chips.

Bjarne had genoten van het intieme moment met Kees. Hij had de beginregels van een nieuw gedicht in zijn hoofd. Een gedicht dat samenviel met de roes, die steeds intenser werd door de uitbundigheid van het feest.

Maarten liet Kees de kaart van Charlie Chaplin zien, alsof hij degene was die de verjaardagsgeschenken voor Bjarne beheerde. Kees legde een anonieme knuffelbeer zonder mond en zonder ogen bij de geschenken die aan Bjarne toebehoorden. Er waren feestgangers die veel hadden gedronken, maar wat was veel in deze tijd van weelde en vreugde. Niets wees erop dat de nabije toekomst niet veel goeds in petto had, het was lol en gezelligheid, met een lach en een scheet.

Bjarne gaf geen antwoord. Hij was geen antwoord verschuldigd aan Jan Boter, die hem het hemd van zijn lijf vroeg, nieuwsgierig naar de muze van zijn jonge ziel.
Alfons Bortano kwam vanaf de dansvloer half zwevend vertellen, over het hoe en wat. De beweegredenen van een jonge kunstenaar, met een glas whisky in zijn handen. Het was nu zijn moment om Jan Boter te overtuigen.

Maarten legde de anonieme knuffelbeer naast de sier bloempot met vrouwentongen. De bekende fotograaf uit Amsterdam, maakte ongevraagd een foto, met half boven de bukkende Maarten een van de schilderwerken van Peter Halm.

Peter was in gesprek met Anita. Nu ze haar energie kwijt was, werd ze diepzinniger dan voorheen en ze wist Peter met haar woorden te interesseren. Ze was op zoek naar een gat in de markt. Een uithangbord voor creativiteit. Peter ging gretig op haar woorden in, maar het gesprek vervaagde in het geroezemoes van de late avond.

Kees probeerde opnieuw een gesprek met Bjarne aan te knopen, maar die nam niet meer de moeite om te luisteren omdat hij genoot van de dansende mensen. Gerard koos voor Donna Summer tot grote tevredenheid van de aanwezige travestieten.

Bjarne gaf geen antwoord. Hij zou Kees later wel uitgebreider antwoorden. Zijn roes was bijna volmaakt. Berend had het nog altijd over politiek, hij had een groep oude schrijvers om zich heen verzameld. Ze vroegen zich af wie deze wijsneus was. Deze Berend die in een helikopter leek te wonen. Bjarne mompelde, een moment van eenzaamheid, herkenbaar voor zijn leeftijd.

Kees zag het glimlachend aan. Later, wanneer Bjarne de knuffelbeer zou vinden, met het briefje gebonden op zijn beren rug. Dan zou Bjarne vast naar hem toekomen. Er gingen al gasten naar huis of naar een andere drinkgelegenheid in de Utrechtse binnenstad.

Jan Boter genoot met volle teugen van deze feestelijke inwijding van de ruimte waarin hij ging wonen. Hij bedankte de gasten die de feestzaal verlieten. Anita wilde wel een schilderwerk kopen, voor de helft van de prijs als ze het direct mee mocht nemen. Na een korte aarzeling stemde Jan Boter ermee in. ”Ik haal “Ongeboren veulen” wel even voor je van de muur Anita”, vertrouwde hij haar toe onderweg naar het schilderwerk met de door Bjarne verzonnen titel.

Bjarne schrok even van deze gebeurtenis, maar de goedgezinde hoofdknik van Jan Boter sprak boekdelen. Het ging en gebeurde zoals het moest gaan en gebeuren. Daar kwam Peer uit de kroeg de Lyrische ziel, met zijn opvallende knalrode hanenkam en lederen veldlaarzen. Hij drukte Bjarne tegen zijn borst. “Gefeliciteerd kerel!” zei hij met zijn geforceerde stoere stem.” Dank je Peer”, klonk de stem van Bjarne terwijl hij in zijn reebruine ogen keek. Peer had een lederen broekriem voor Bjarne meegenomen. Bjarne legde het welkome geschenk bij de andere geschenken die hij voor zijn verjaardag had gekregen. Maarten kwam onmiddellijk poolshoogte nemen.

Anita winkelde het schilderwerk van dertig bij veertig centimeter in een grote van Jan Boter geleende badhanddoek en nam het mee onder haar arm. Jan Boter deed het geld in de nieuwe spaarpot van Bjarne, een dronken varkentje met een gleuf in zijn porseleinen rug. Hij wilde indruk op de jonge Bjarne maken, want hij wist dat Bjarne de muze was van de briljante Emma, die hij nog altijd adoreerde. Bjarne zette het varkentje keurig bij de andere geschenken. Hij knikte naar Jan Boter. Er waren geen woorden nodig.

Gerard Vroeg had weer een nummer van David Bowie opgezet. Er waren nog flink wat mensen over en af en toe kwam er late bezoeker om het feest op te luisteren. De travestieten uit de vriendenkring van Gerard waren verder de nacht in gegaan. Op zoek naar vermaak en avontuur.
Gerard Vroeg had hen toegelachen en kushandjes geworpen.

Het varkentje van Bjarne voelde zich thuis tussen de andere geschenken. Met het geld van de verkochte schilderwerken hadden ze ruimschoots de kosten van het feest terug verdiend.

Het werd tijd voor Kees om afscheid te nemen. Hij aarzelde niet. Hij zoende Bjarne vol op zijn mond. Hij moest de eerste nachttrein naar Amsterdam hebben, dus er was geen tijd voor een uitgebreid afscheid. Bjarne was in opperste stemming, alsof zijn roes een droomhoogtepunt had bereikt. Het was vreemd dat Kees niet meer op het feest was. Het gaf Bjarne de ruimte om zich om andere mensen te concentreren. Arthur zat uitgeput achter de bar. Hij was zichtbaar dronken, maar dat veroordeelde zijn schoonheid niet. Hij bleef glimlachen met zijn pure manlijkheid.
Bjarne nam zijn kans waar en plofte naast hem neer.
“Is alle cider op Arthur?”
“Nee er staan nog twee flesjes in de koeling”. Arthur tilde zijn dronken lichaam van de stoel en ging zwalkend op weg naar de koeling. Het was een mooie plek om het feest te overzien, vanachter de bar, bedacht Bjarne. Arthur gaf hem het geopende flesje koele cider en ze keken samen naar de feestgangers.

oktober 1983 9

Peer kwam met grote passen naar de bar toegelopen en zag daar de twee mannen achterovergeleund tegen de muur zitten. Met een veldfles wodka aan zijn mond ging hij naast hen zitten. Hij had een mooi verhaal voor het laatste uur van het feest. Bjarne hoorde het aan, hij begreep de rode draad niet, Arthur brabbelde af en toe wat terug tegen Peer die telkens een slok uit de veldfles nam.
Bjarne wilde ontsnappen maar hij zat tussen de twee mannen ingeklemd. Hij hoorde de luide stem van Peer, begreep af en toe iets van wat hij vertelde. Uiteindelijk kwam het na veel verwarring over en weer tot een plan. De verlichting moest minder helder, er werden kaarsen aangestoken en lampen gedoofd. Gerard riep naar Bjarne. Bjarne wurmde zich tussen zijn twee vrienden uit en liep naar Gerard.

“Bjarne welke muziek wil je nog horen Bjarne?” “Bob Marley”, antwoordde Bjarne.
“No woman no cry” klonk het even later door de zaal. Het was een stuk rustiger zonder Anita, die ongewild toch een stempel op het feest had gezet met haar nadrukkelijke aanwezigheid.
“No woman no cry” klonk het en Arthur begon beschonken met Trudy van school te schuifelen.
Bjarne lachte, deze keer erg luidruchtig. Hij was amusant om zijn schoolmaatjes zo beschonken te zien dansen op zijn lievelingsmuziek. De wodka had Peer veranderd in een dronken schip. Op de diepe bas klanken van de reggae muziek moest hij de woeste golven bedaren. Hij schuifelde met zijn zware lading langs de beschonken scholieren. Zware passen met zijn veldlaarzen, bijna omvallend sierlijk in zijn lompheid. Zijn rauwe verschijning was van een opvallende schoonheid.

Nu de travestieten weg waren was de sfeer veranderd. Een diep gemeende ernst maakte zich meester van de niet lager jarige Bjarne. Hij wist niet hoe hij Jan Boter en Maarten Wolvenknaap moest bedanken. Peer verdween even opvallend als hij was gekomen. Hij leek zijn eigen grote passen te volgen. Een eigen kompas voor tijdens de donkerste uren van de Utrechtse nacht.
Maarten hief een nachtlied aan. Een paar oude schrijvers herkenden het lied en zongen luidkeels mee zonder de woorden te herhalen. Even leek het alsof de echo zichzelf had ingeslikt. Bjarne moest weer rustig ademhalen. Het werd inmiddels tijd om het feest te beëindigen, er waren nog gasten aanwezig. Twintig, dertig mensen, die geen zin hadden om weg te gaan uit de sfeervolle feestzaal.

Bjarne zakte in een hoek van de zaal in elkaar; naast zijn half slapende lichaam lagen de geschenken. Bjarne vond de knuffelbeer met een briefje op zijn rug. Hij wist onmiddellijk dat het om een gedicht van Kees Broodakker ging. Een intens vanuit het hart geschreven gedicht. Bjarne kreeg er een warm gevoel bij. Hij kon nu ieder moment wegzakken in een diepe slaap.
Arthur en Maarten hadden met kussens van stoelen een geïmproviseerd bed gemaakt voor de weggezakte Bjarne. De bekende fotograaf uit Amsterdam maakte ongevraagd een foto van de slapende Bjarne. De laatste gasten vertrokken. Jan Boter legde een warme deken over de slapende Bjarne. Even verderop lag Maarten, die ook met kleren aan in slaap gevallen was. Jan Boter keek naar de slapende Maarten en hij haalde toen een plaid van een stoel om over Maarten te leggen. Hij liet de deuren naar de tuin nog even open staan om de resterende rook te laten ontsnappen.

Het was die nacht dat de droom over de duikboot zich voor het eerst openbaarde. Kees was voor een langere periode vertrokken naar Amsterdam. Dankzij drie verkochte schilderwerken kon Bjarne zich tijdelijk wat extra luxe permitteren.

De dagen na het feest kwamen er af en toe herinneringen terug, over hoe het was gegaan. De dagen waren weer zoals van ouds, met de beslommeringen van school en de strijd om het hoofd boven water te houden. Van het verdiende geld had Bjarne kleren gekocht. Twee nieuwe broeken en een sweater.

Schrijver: Bjarne Gosse,