De bevlogen gedichten van Alfons Bortano
Seizoenen
In bladvallende herfst
wind, regen en onweer
verlies jij mooie gedachten
die niet langer zomeren
rond jouw sombere gezicht
tijdens wintersstille dromen
vertrekt jouw eenzame ziel
naar een onmetelijk duister
lentelicht hoopvol in zicht
bij de zomernacht gekomen
na jouw vergeten verleden
zonder heimwee of wanhoop
beëindig jij de zwoele nacht
met een eenzaam gedicht.
Alfons Bortano
633
Witte zeilboot
Je had
me mee kunnen nemen
in de kleine dingen
van vlinders en bloemen
groeten en afscheid
zoete hoop en zilte tranen
op de witte zeilboot
de rivier volgend
weg van de onrust
naar het moederland
met de kasteeltuinen
waarin je opgroeide
had je mij kunnen
vertellen waarom
die grote gebeurtenissen
zonder gevolgen bleven
in de lethargie van jouw religie
ik had de film willen geloven
de witte zeilboot kunnen uitzwaaien
in mijn heilig harnas
had ik mij niet
mogen vergissen
toen je me achterliet
maar dat deed ik wel
ik vergiste mij absoluut
toen ik de witte boot
zag vertrekken
wist ik dat
er een geschiedenis
voorbij was gegaan
je niet meer zou terugkeren
in mijn verwaaide leven
voordat ik tot inkeer zou komen.
Alfons Bortano
638