Gedichten uit Amsturia 2/26 – 2/33

Gedichten Amsturia 2/26 – 2/33

Vizier

Je zou je uiten onder zijn geloof
ergens achteraf in een verlaten kerk
je had het vizier op waarheid gericht
waarheid die zich eenzaam
in verlegenheid rolde

ergens aan het einde van de wereld
was de laatste vriendschap, nutteloos
onverteerbaar in zijn noodlot gebleven

alles wat we afspraken had nooit iets
te maken met tijd of vergankelijkheid
er zat een eeuwigheid in iedere stap

zodra we de droom
onze droom lieten vertolken
bracht het vizier ons

naar de draaikolken.

Esther B.

Waarom de nacht

Waarom de geheimen prijsgeven
aan droombeelden van de nacht
als nuchtere realiteit ruimte schept

waarom de versluiering opheffen
als het bezielde droombeeld de nacht
kan ontheffen van zijn droomplicht

daarom geen antwoord voor nu
maar vragen naar een plechtig later
zonder weemoed of een kater.

Jaap Smet

Mijn liefde is gratis

Je kwam naar me toe
had niet veel om het lijf
zei “mijn liefde is gratis”
als je wilt dat ik blijf

ik gaf je een kus
hief voorzichtig het glas
en vervolgde de klus
geleerd in de klas

het duurde niet lang
nogal snel ging je weg
gejaagd door mijn slang
ik dacht, wat een pech

“mijn liefde is gratis”
weet nog goed wat je zei
gingen samen naar Artis

lieten alle dieren vrij!


Argus

Visioen van de middag

Mensen overschreeuwen zichzelf
bang voor de zinderende zon
nog ziek van eigen wanhoop

maar het belang van Uw woorden
is met geen eerzucht te herhalen
de zoete droom van waarheid

zal in hen dalen met Uw tranen
was het geen verlaten verdriet
waarin de stilte oorsprong had

was het niet de schreeuw om liefde
die alles zag en overwon
toen U heen keek naar de bergen.
 

Donald Dankzand

Armoedestem

Hij wist niet, niet meer dan een ander
of de armoedestem hem werkelijk raakte
hij wist steeds weer te ontsnappen
hij sprak ook geen taal
dikwijls was het flauw vermoeden
of er rozen zonder doornen bloeiden
hij wist ook niet, niet minder dan een ander
of er een vreemder, erkentelijker uitzicht was
of  dat mensen hem humanistisch begrepen
door wat hij van de vuilnis weghaalde.

Jaap Smet

Ja, ik word emotioneel
 
Ik heb namelijk mijn eigen sterren
de verloren schoffies die ik diep bewonder
de waarachtige zielen die mij meer zeggen
dan de slijmneuzen die je toch telkens weer tegen komt
op de heup meegedragen tegen de inrichting
het nieuwe behang van het huis zonder tranen
maar mag ik huilen, dit zijn wel mijn eigen tranen
maar ik ken de vogels, de vechtende vrije vogels
die zich moeten ontsnappen uit de ijzeren beheersing
ik voel bijna een verplichting jegens die mensen
omdat ik weet hoe gemeen het is om iemand op
geloof, ras, drank, of afkomst te beledigen
hoe geniepig het is daar steeds aan te refereren
tegenover de onverlichte ziel van het grote gelijk
die over masturbatie alleen maar kan fantaseren
terwijl zijn ego danst met een hoer in het slijk
ik heb namelijk mijn eigen sterren
de mensen die ik diep en emotioneel bewonder
om hun kracht voor, en tegen de duivel te strijden
en krachtig korte metten makend met het gedonder
het leven aan de werkelijkheid te wenden
ik ben zo emotioneel door deze bewondering
maar weer een gedicht schrijven zou overdreven zijn
zou dwepen zijn met het verlangen de werkelijkheid te veranderen
die vrede is in mijn hart, jullie weten dat ik er ben
de vrije vogels vliegen overal, dat vertrouwen bewaar ik
en ik beloof dat ik altijd voor deze waarachtigheid zal strijden
wie jullie ook zijn, of je er nu bij hoort of nooit bij zult horen
daarvoor is mijn verdriet voor nu te groot, en onbeholpen
bedankt lieve vrije vogels, ik ben in heftigheid ontroerd
ik zie plots die diepe twinkeling in jullie donkerbruine ogen
dit is beter dan in een gedicht, ik herinner mij die glimlach
van vroeger,  ik moet die glimlach hebben, ik heb jullie die
glimlach toevertrouwd.
 
 
Mobar, Amsturia, 1999.

Dagdromer van bloemen
 
Jij zag dronken vlinders
onder frisse lenteregen
in bijzijn van de dieren
in huizen tussen stegen
jij zag ganzen en zag mieren
 
regenwormen
in en onder aarde klieren
lesbische muizen
binnen steden overleven
heteroseksuele luizen
vol kleuren en plezieren
die van mensen en van stieren
 
vol hunkering van heilsoldaat
zonder vrees, naakt op straat
in herkenning, vol van angst
door dromerige nakie schaduw
voor blote zon het bangst
 
zag jij jezelf als zeldzaam dier
ach eenzaamheid, wat doe jij hier?
ach eenzaam dier, ben jij een mier?
met een bloemenlijf in jouw vizier
bloeiende bloem vol puur plezier.
 
  
Esther Bevillia, Het land van iedereen, 1999.

Nieuwe lente van de liefde
 
Droom telkens over hartgebied
nieuwe lente van de liefde
door jouw woord gefluister
antwoord ik niet
 

heb al jouw dromen
hier bewaard
gooi de mijne
in de open haard
tot eindelijk ‘t bonzend hart
bedaard

ik heb geen twijfels
over ’t hartgebied
mijn ziel kent
enkel droevig lied
een schim die
zelfs de zon niet ziet

door ’t zoete
verlangen van ’t duister.

Mobar