Het is zaterdag 27 februari in het jaar 1999 in Het Land van iedereen.
Joop zit in zijn huiskamer en hij heeft een telefoon tegen zijn oor. Een opdringerige vrouwenstem klinkt zenuwachtig door de telefoon, ze praat snel achter elkaar, ze ratelt:
"Ik noem je geen kunstenaar Joop van Teil, je bent een journalist en een amateur, een knutselaar. Een fantast! Een amateur, een aan lager wal geraakt mens, een randfiguur. Iemand die van alles probeert, maar nergens in slaagt. Je weet helemaal niets van het leven. Jij hebt totaal geen mensenkennis. Ja, misschien een klein beetje, maar voor mij veel te weinig! Je weet zo weinig over wat er allemaal speelt in de wereld. Je zou vaker moeten zwijgen over zaken waar je niets over weet. Heb je Brigitte nog gesproken? Joop heb je Brigitte nog gesproken? Wat zeg je Joop van Teil? Wat brabbel je? Versta je me niet. Hallo Joop. Ja, je spreekt met Anita! Ik kan je niet verstaan. Nee, je bent geen kunstenaar! Je weet niets van het leven. En je bent onverschillig. Het kan je allemaal niet zo veel schelen wat er in de maatschappij gebeurt. Je bent een randfiguur en dat zal je altijd blijven!”
Er valt een stilte, de telefoonverbinding is verbroken. Joop van Teil zwijgt. Hij is het praten moe. Wat moet die Anita van hem? Waarom belt ze hem steeds? Waarom zal hij nog antwoorden? Heeft hij geen recht op rust op zijn vrije zaterdag?
We leven in het vroege laatste jaar van een bewogen eeuw, een jaar dat nu echt is begonnen. Sommige mensen zijn opgewonden omdat er volgend jaar een nieuwe eeuw zal beginnen, anderen maakt het allemaal niet zo veel uit. Zij zien geen verschillen. Het is alleen maar de tijd die de mensheid parten speelt. En zoals Einstein ooit zei: De tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren.
De populairste radiozender van Amsturia, radio de Bonte Kakelpapegaai is begonnen met het uitzenden van een nieuw gedichtenprogramma: De Blauwe Horizon. Gewone mensen uit het volk lezen gedichten voor van bekende en minder bekende dichters.
We lopen door een volkswijk nabij een park, het Silvanapark, ergens in een oude stad, de stad Amsturia. We zien een eenvoudig huis in een straat, de Percussiestraat. Het huis is groot genoeg voor een klein gezin, maar heeft een alleenstaande bewoner. Een huis met een computeraansluiting op het internet, een televisie, een radio, een aanrecht in de keuken, een kleine vierkante badkamer en een rechthoekige tuin. Er wonen behalve de bewoner, een hond, het teefje Judith en een handige hamster, het vrouwtje Katrien. Joop, de bewoner, is een eenvoudige, redelijke gewone man. Hij voelt zich geen randfiguur of vreemdeling, hij draait volledig mee in het gewone leven. Nooit iets echt bijzonders, ja een voetbalwedstrijd of een natuurfilm, of een avondje naar de liefdesboot, maar dat is meer uit gewenning.
Hij eet iedere woensdagavond, twee uur na zijn werk, als journalist bij de “ Bonte Internetkrant”, een zelfgemaakte gehaktbal naar het recept van zijn oude, jaren geleden overleden, oma. Joop geniet een keer in de week van roomijs uit Australië of van een lekkere verse appeltaart van de Hema. Twee keer per week eet hij vegetarisch, soja, peulvruchten. Op dinsdagavond eet hij brood met een gebakken ei, gerookte ham uit de Ardennen en rode uien, tomaat met kruiden. Iedere zondag drinkt hij een glas rode wijn uit Zuid - Frankrijk bij het eten. Iedere zaterdagavond drinkt Joop een glas Monnikenbier, vergezeld van een middelgrote sigaar.
Hij geeft zijn trouwe hond, het teefje Judith het beste hondenvoer en zijn lenige hamster Katrien iedere dag verse stro, vers water, droog voer en wortels.
Zijn blonde krulharen beginnen heel langzaam grijs te worden, hij leeft zijn leventje. Alles gaat zo zijn gangetje. Er is niets bijzonders aan de hand. Niets wat andere mensen niet ook mee hebben gemaakt tijdens hun leven. Of iets wat ze zouden willen meemaken. In de Percussiestraat wonen gewone mensen. Mensen die luisteren naar de radio, in het bijzonder naar het gedichtenprogramma: De Blauwe Horizon. Het programma gaat van start met een gedicht. Een stoere vrouw uit het volk leest voorzichtig de woorden voor. De vrouw heeft het gedicht met een zorgvuldig gekozen stemgeluid voorgelezen, en ze sluit het gedicht af met de mededeling:
“ Dit is het dan beste luisteraars, het eerste gedicht in de Blauwe Horizon.”
Aan de overkant van de Percussiestraat, bijna recht tegenover de benedenwoning van Joop van Teil op de eerste etage woont de donkerblonde Jeroen. Jeroen werkt overdag in een boekenwinkel “ De Androgyne Hamster” in de Mariastraat en als het avond is schrijft hij gedichten en korte verhalen, bij de schemerlamp in de woonkamer met de rode gordijnen, op de bank met de rode kussens, onder het genot van een glas rode wijn. De inspiratiebronnen voor zijn schrijven zijn de natuur en het leven van de mens en het verkopen van boeken in de gezellige winkel in Amsturia waar hij werkt. Op een tafeltje naast de bank in de woonkamer staat een doos met oude correspondentie uit de tijd dat er nog geen internetverkeer was. Brieven die hij kreeg van een aan lager wal geraakte kunstenaar, zijn vriend Alfons Bortano, brieven van vrouwen die verliefd op hem waren, maar dat niet bleven. En enkele korte verhalen van een zoek geraakte vriend die beweerde dat hij schrijver wilde worden, en bij Jeroen aanklopte voor een welgemeend advies.
Jeroen is tevreden met zijn leven. Het kost hem telkens drie avonden om een gedicht te schrijven, zijn werk in boekenwinkel "De Androgyne Hamster" in de Mariastraat bevalt hem goed. Hij verkocht afgelopen vrijdag vijf exemplaren van "Een leven vol liefde" van Esther Bevallig, een jonge schrijfster uit Brabant met een Italiaanse moeder.