november 1988 1
Alles ging goed. Bjarne was niet alleen op de planeet. Er waren ook anderen die net als hij op zoek waren naar liefde en waarachtigheid. De liefde voor Astrid was nog te pril om er iets zinnigs over te zeggen. Trudy Mol was uit zijn leven verdwenen, zoals ze was gekomen, diep in de nacht. En hij had nog zijn gedachten aan Emma, de vrouw die zo'n belangrijke rol in zijn leven had gespeeld met haar erudiete inslag over alles wat cultuur aanging.
Er waren de oude cowboyliedjes die de jeugdige Bjarne beluisterde door de koptelefoon, wanneer hij in de nacht niet kon slapen en terugdacht aan de heuvels. Zo ernstig was zijn verdriet niet, hij leerde met alles leven, maar Bjarne dacht toch terug en hij had gevoelens van spijt en berouw. Hij had zijn aanhankelijkheid niet moeten laten gelden op momenten wanneer zij behoefte had om alleen te zijn. En Emma had niet alles hoeven slikken, omdat ze van hem hield en het haar een kick gaf om hem hulpeloos te zien.
Iedereen stond weer op, behalve Emma Petronella. Ze gedroeg zich als een rouwende weduwe omdat de relatie voorbij was. Ze kocht zwarte en donkerpaarse kleren en iedere zaterdagmiddag een bos witte rozen. Bjarne was de oorzaak van al haar ellende. Zelfs maanden nadat ze uit elkaar waren gegaan, hing ze al haar persoonlijke leed aan haar voormalige jeugdige minnaar op.
Bjarne Gosse probeerde er over na te denken.
Het geweten werd metaforisch beschreven als de stem van het goede in de menselijke geest. Hij hoorde die stem telkens terugkeren. In de samenleving had ongeveer 3% van de mannen en minder dan 1% van de vrouwen de antisociale persoonlijkheidsstoornis, las Bjarne in de krant.
Hij moest aan Emma denken, haar persoonlijkheid was veranderd sinds ze in God was gaan geloven om van de drank af te blijven. Behoorde zij tot die 1 % van de vrouwen die aan deze ernstige stoornis leed?
Het waren onzinnige gedachten. Je kon niet zomaar alles wat er in de krant stond geloven, realiseerde Bjarne zich. Het karakter van Emma Petronella was zo complex, daar zou een heel leger met volksschrijvers en psychologen aan te pas komen om haar karakter zorgvuldig te duiden. Misschien had Bjarne met zijn melancholieke karakter al die tijd te veel tegen haar opgekeken. Was hij soms grotendeels in haar schaduw verdwenen geweest?
Hij had haar duistere kant nooit goed begrepen. Was het fatalisme geweest? Of het niet kunnen leven in de lethargie van een sprookje? Bjarne wist weinig over dat soort mystieke zaken. Hij was weliswaar gelovig opgegroeid, maar hij had het geloof losgelaten zodra hij volwassen werd.
Alles ging redelijk naar wens. Bjarne was niet alleen op de wereld. En hij voelde dat hij openstond voor een nieuwe relatie. Astrid was steeds in zijn gedachten. Het leven was soms als een zure appel, je moest er even doorheen bijten om de smaak te pakken te krijgen. Ieder mens had een eigen soort licht bij zich. Het licht van Astrid was onlosmakelijk verbonden met de liefde. Gezelliger was het leven wanneer je liefdevol aan iemand kon denken.
De geesten uit het verleden hadden een eigen conversatie, ver weg van de droomwereld van Bjarne, die voorvoelde dat hij oude schepen achter zich moest verbranden, zodat zijn eigen schip weer op koers kwam.
Hij had het redelijk naar zijn zin. Een nieuwe plek waar hij naar toe kon, een nieuwe vriendin. Hij had zin in de toekomst.
november 1988 2
Astrid had het huurcontract van haar kamer in de studentenflat opgezegd. Ze kon haar spullen tijdelijk opslaan in het huis van haar ouders in Amstelveen. En voor drie maanden had ze de beschikking over een woning in de Amsterdamse Pijp, om op de woning te passen tijdens de afwezigheid van de bewoner. Het was een grote ruimte op de benedenverdieping van een oud pand, niet ver van de Albert Cuyp markt en de drukte van de Pijp. Ze kon dan in die drie maanden naar een woonruimte zoeken, zonder dat zij huur hoefde te betalen. Het bleek minder eenvoudig dan het leek. Een hoop gedoe bij het opslaan van de spullen en de afspraak met de bewoner van de Pijp twee weken later dan oorspronkelijk de bedoeling was.
In de tussentijd was ze eindelijk een keer bij Bjarne blijven slapen, maar de ruimte was eigenlijk te klein voor twee enthousiaste personen. Ze besloten elkaar voor twee weken met rust te laten. Dan had Astrid de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen en kon Bjarne weer tijd vrij maken voor zijn creatieve werkzaamheden. Hij had van Astrid een cassettetape met muziek van Grace Jones gekregen. Ze had een mysterieuze charme. Een warm en zwoel gevoel van binnen. Wanneer de winter koud zou worden was er altijd de warmte van de muziek. De liefde van Astrid voor Grace en haar wonderlijke eigentijdse muziek kon niet anders dan een bewijs van goede smaak zijn. Bjarne was in zijn nopjes. Astrid hield van een eigentijdse frisse stijl. Hij kon even ontsnappen uit de stoffigheid van zijn herinneringen aan het heuvellandschap.
Een week later, begin december, was hij welkom in de grote ruimte op de benedenverdieping van een oud pand in de Pijp. Het sinterklaasfeest werd sober gevierd. Na twee dagen vertrok Bjarne weer naar zijn bovenwoning in de Spaarndammerbuurt. Hij wilde ook verhuizen. Het liefst zo spoedig mogelijk. Hij wilde weg uit de Spaarndammerbuurt. Hij had er naar zijn zin gehad. Er waren mooie tijden geweest, maar er waren ook vervelende dingen gebeurd.
Hij wilde in een andere woonruimte verder met zijn leven.
Schrijver: Bjarne Gosse